Het is de maandagmorgen na de glorieuze dag van de 'Hel van het Noorden.' Als je geen wielren liefhebber bent, dan heb je vermoedelijk toch wel ergens op het nieuws meegekregen dat ene Nikki Terpstra, een jonge vent uit Noord Holland, uit Krommenie om precies te zijn, de wielerklassieker Parijs-Roubaix, de bijnaam van die koers is dus de Hel van het Noorden, gewonnen heeft. Vergelijk dat feit eens met dat opeens, zomaar, uit het niets, 010 Nederlands kampioen wordt! (Voetbal, dan. Een rare gedachte, ik geef het toe. 010 Nederlands voetbal kampioen. Het klinkt raar. Het klinkt ook niet echt goed of overtuigend. In volleybal of korfbal, knotszwaaien of ritmische gymnastiek, ja dat dan een Rot....... vereniging kampioen wordt, dat geloof ik, maar in voetbal?)
Nu ja, in ieder geval: een Nederlandse wielrenner wint sinds dertien jaar weer eens de Hel. (Dat is net zo lang geleden als dat 010..., je hebt hem.) Dat fietsen is een beetje, sprak hij eufemistisch, mijn sport. Ik heb dus met een grote grijns, met meer dan heel veel plezier en met een bonkend hart de finale gevolgd. Wat een super overwinning van die man, Terpstra.
Maar de volgende dag, afgelopen maandag dus, op het werk en nog nagenietend van die zege, kwam
FM 1 op me af en feliciteerde me. 'Leuk, bedankt', zei ik. Grappig, dacht ik, hij heeft de wedstrijd ook gevolgd, hoewel ik wist dat het fietsen om den brode niet in zijn directe invloedssfeer ligt. Klassieke voertuigen en zo, ja da's meer zijn ding. Ik haalde de schouders nog even op. Maar, Life goes on en de werkdag dus ook. Ik had het het afgelopen weekend behoorlijk naar mijn zin gehad, maar was ook druk geweest. Zaterdag vierden we, met bijna alle familieleden, de verjaardag van S., mijn oudste zoon. Hij is nu alweer 38. Ik herinner me de dag van zijn geboorte nog zo goed! Ik voer, op mijn marineschip, het schip was genoemd naar 010, ja, soms heb je gewoon pech, ergens in de Bermuda driehoek, toen de commandant me kwam feliciteren met de geboorte. Er was een telegram van het hoofdkantoor van de KM binnengekomen met het nieuws. (De rest van de dag is een beetje wazig, zeg maar, verdronken, door opa Freddy. Heineken?) Afgelopen zaterdag was een leuke en gezellige dag en de beide kleinkinderen stalen weer de show, natuurlijk!
De zondag had ik het dus druk, druk, druk. Eerst met zelf een tijd tussen de wielen door te brengen, maar daarna met Tv kijken. Eerst nog even een uurtje naar de marathon van 010 kijken, de finale zien en daarna met het aanmoedigen van allerlei coureurs, shag roken en koffie en fris drinken. (Geen C2H5OH, hoor, nee, nooit overdag.)
Langzaam begon de felicitatie van mijn FM te dagen. Potverdrie, (sterker, maar er zijn jongere en onschuldige lezertjes) we hadden de vrijdag hiervoor de winkelwedstrijd. Hemeltje, (zie boven) dat was ik helemaal vergeten in het gedoe van het weekend. Maar ja, de winkelwedstrijd, hoe zou dat gelopen zijn?
Een winkelwedstrijd? Leg uit, vertel. Ja, jullie willen het weten. Ok. De Keten heeft nu een zestigtal winkels, voornamelijk in Noord Holland, Flevoland, een beetje in Utereg en Zuid Holland. (Geintje: ik hoorde van de week een oudere Belgische coureur, Planckaert, tijdens die toerversie van de Ronde, aan een NL dame vragen waar ze vandaan kwam. 'Uit Utereg'. sprak ze. 'Da's leuk' zei Eddy Planckaert, 'en hoe kom ik nu in U tereg?' Ok, heel melig.)
De winkels van De Keten zijn verdeeld over een zestal regio's, tegenwoordig. We zijn redelijk groot gegroeid. Omdat competitie een mensen ding is; nu ja, ik moet eerlijk zijn: competitie is een mannending. Het is een testosteron dingetje, toch? Zie mijn opmerkingen over fietsen en voetballen. Het zijn toch natuurlijk allemaal mannen die "de langste" willen hebben of die "het verste kunnen pie....". Wees eerlijk, lezers en lezeressen. Het zijn alleen kerels die elkaar het licht helemaal uit de ogen kunnen kijken, gedurende een bepaalde en dan vaak ook maar/nog korte tijd en elkaar helemaal naar de ritfyf wensen of helpen, om daarna, er is dan een vredespijp gerookt of zo, of men heeft allerlei dingen aan elkaar laten zien en mannen drinken dan gezamenlijk biertjes en beuken elkaars schouders murw, omdat we nu weer allemaal goeie maten zijn.
Vrouwen daarentegen: Geen weg, No way, dus. Vrouwen hebben vaak mot onderling en dat blijft dan ook zo voor jaren, hoor, geloof me. Vrouwen dragen dat mee. Nee, S en S en J en L en M en H, (ik kan niet het hele filiaal afgaan hoor, met al die vrouwelijke initialen, ik heb het niet over jullie?! Maar, dus, want voor al die meiden, die me nu voor het vuurpeloton willen zetten: nee, meiden, lieverds, schatten en schoonheden, dit is geen aanval, lees: GEEN aanval, op jullie. Maar, wij kerels weten wat jullie ook weten, maar wat jullie niet willen toegeven! Ooit van de Trojaanse oorlogen gehoord? Ja? Nou dat ging dus wel over een vrouw hoor! Dertig jaar oorlog voor een vrouw. Wij hebben dertig vrouwen in onze toko! Maak me gek! Dat zijn dus dertig maal dertig jaar oorlog of zo!)
Maar goed, de directie (ik ben terug bij de wedstrijd) moedigt die competitie aan. Het bureau HRM, voornamelijk. Nee, ik geloof niet dat er alleen vrouwen in het HRM zitten, anders zou die wedstrijd niet worden gehouden, denk ik. HRM? Ja, Human Resources Management. We noemden dat vroeger: Bureau Personeel. Maar, ik zeik nu niet af, want ik wil nog, voor de laatste maal, een fiets van de zaak, maar daarover heel veel later in een veel later Blog. En: bureau HRM geeft dat fiat. Nee, geen Fiat, maar fiat, nee, da's geen fiets, maar een ... nou ja, je kompt der wel uut!
Eindelijk een klein stukje verder over de winkelwedstrijd. In al die regio's worden de winkels beoordeeld op: uitstraling, netheid, vulgraad, creativiteit in het opbouwen van de actie aanbiedingen en de aanwezigheid van de producten.
Bij het item 'uitstraling' kom ik een heel klein beetje in de bocht. Want ook de buitenkant van de toko speelt mee, immers. Dus met het bladblaas speeltje en met de harde bezem heb ik een heel klein beetje meegeholpen om het karwei te doen. Voor de rest zijn de FM's heel nauw betrokken geweest en, nee, die doen het natuurlijk ook niet solo, wie doet dat wel, maar, de toko zag er die vrijdagmiddag als een zonnetje uit! De jury, ja die is er dan om te schouwen, kwam zag en oordeelde.
En: ja hoor! We waren de numero uno van de regio! Eerlijk is eerlijk! Ik moet heel eerlijk zijn! De bloemen- en plantenafdeling heeft misschien wel de doorslag gegeven. Ik zag onze HOKA, wat? De hoofdkassiere, H, met haar meiden een geweldige "display" maken. Het leek alsof ik op de bloemenveiling van het nabije Aalsmeer liep! Prachtig gedaan.
Toen mijn kwartje was gevallen heb ik de FM' s ook gefeliciteerd, natuurlijk!
=Dus heb ik nog steeds niets gezegd over H, en over R, die nu opeens ook weer bij ons werkt=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten