De laatste over "Bizar".

Ik had natuurlijk beloofd om ooit dit laatste "Bizar" verhaal te schrijven, maar dat is al een dik jaar of zo geleden. Velen van jullie, nu ja, veel, weten niet eens meer waar het over ging.
Goed, ik geef even een opfris oefening, ik begrijp dat het verhaal ietwat weg is geschoven in de herinnering! De vader van mijn kinderen is een dikke anderhalf jaar geleden heen gegaan. (Je kunt eerst de de vorige berichten, onder de titel Bizar gepubliceerd, nalezen, natuurlijk. Zo niet, dan word je lui, lieve lezer) Maar goed, dan even een korte opfrissing. Kort? Je kent me hè? Goed, de lief, had, net als velen van ons, eerst een ander. Daar was ze ook nog eens mee gehuwd geweest, daar had ze ook twee kinderen mee, maar, zoals vaak, ging dat niet goed. De man in kwestie was een "Scrooge" zeg maar, (bekend van de Christmas Carol van Dickens). Hij gaf geen ene cent uit aan het huishouden, hij had totaal geen enkele interesse in zijn kinderen of de eega. Ze scheidden uiteindelijk, de twee kids bleven bij haar. 
Wij werden, later, een paar en "haar" kids, werden dus ook mijn kinderen. Dat is zo geweest, dat is zo gebleven. Hun vader had en heeft alle contact met hen verbroken en heeft ze nog nooit een verjaardagskaart of een berichtje met kerst of oud of nieuw gestuurd. "Zijn", nu, mijn, kinderen, noemen me al jaren hun pa, of noemden me woorden en kreten die kinderen vaker zeggen tegen hun ouders als ze nog in de pubertijd zijn. Het zijn desondanks altijd mijn kinderen geweest. Het zullen ook altijd mijn kinderen blijven.
Er kwam, een goede anderhalf jaar gelden of zo, een telefonische mededeling van een van de zussen van de ex van mijn lief, van een tante van die kinderen, dus, met de mededeling dat hun vader overleden was.
En nee, er was total geen rouw rondom dat bericht. Hun biologische "vader" had nooit belangstelling in hen getoond, had ook nooit naar hen omgekeken. Door zijn overlijden werden onze (zijn) kids dus de (enige) erfgenamen. Ze moesten dus, of, een erfenis aannemen, of dat niet doen, waarvan ze natuurlijk geen idee hadden, hoe groot die was of hoeveel schulden aan die erfenis vast zouden kunnen zitten.
Op advies van de lief en mij namen ze toch maar een notaris in de hand, die uitzocht dat er, op heel veel verschillende bankrekeningen en zo, er wel een behoorlijk batig saldo, nu ja, diverse batige saldo's (of saldi?) te vinden waren.
Er bleek ook nog een een huis te zijn, dat de kinderen erfden. Een achttiende eeuws pand, een soort monument! Zo een typisch Zaans huis, van hout opgetrokken met een (ooit dan) groene verflaag bestreken. Samen met hen bezochten en bekeken E. en ik het pand. Ik vond het niet veel, oké. Mijn lief, de ex van de hem dan, was er natuurlijk ooit, vaak door hem gedwongen, in ieder geval op bezoek bij haar schoonouders, meerdere malen geweest en wist dat het een "horror house" was, waar de geur van ongewassen lijven, ongedane vaten en niet in wasmachines gestopte kleding, niet schoongemaakte kamers en nooit geluchte ruimtes heerste en hoogtij vierde. Ik stapte even binnen en kwamen er kukkend uit. Man die vreselijke geur!

Dan was er nog dat huis, dat de "ongelukkigen" zeg maar, hadden geërfd. Ik geef een korte beschrijving van mijn herinnering van toen:

Oh ja,   het pand had vier muren en een dak. Dat is het. Het was/is zo een oude Zaanse woning, nu ja, misschien Oud Noord Hollands, je kent ze wel. Groot, twee panden tegelijk lijkt het wel, met slechts een ingang, met bovenop een groot pannendak, twee schuine zijden voor/achter en aan beide zijkanten, met van die fraaie rood/zwarte pannen. Een magistraal pand, natuurlijk, als het onderhouden geweest zou zijn. Het huis was vierkant, was helemaal van hout gebouwd en in het zo bekende Zaanse groen geschilderd (ooit). Dat hout was die benaming trouwens ook waard geweest: ooit. Nu was het Molm. Ik duwde, niet helemaal per ongeluk natuurlijk, met een vinger aan de kopse kant van een van de planken die de zijkant van het huis uitmaakten. Ik hoorde een enorm gegil en geschreeuw en gebrul. Nee, niet van de mensen die binnen waren, maar van de houtwurmen, kakkerlakken, rupsen, enge beesten en nare wezens met soms meer dan vier poten die zich in dat stukje plank bevonden en zich nu haastig uit de buurt maakten. Geschrokken haalde ik mijn vinger terug, net voordat een in paniek geraakte: "Grote oneven getande zevenpotige houtekauw", of "Houtworm met ongeëvenaarde en segregerende zaagtanden", zulke dieren dan, mijn vinger wilde afbijten met zichtbaar malende en hoorbare kaken.

Het is nu anderhalf jaar later. Het huis heeft "op de markt gestaan", zoals dat heet, geloof ik. Het huis is onlangs verkocht. Voor een prijs die een veelvoud van mijn en mijn liefs "samengetelde jaarinkomen", zoals de Belastingdienst ons elke keer weer meld. Vier keer dat bedrag. Twee maal dat bedrag per kind dan! Ik ben der blij mee hoor, voor hen. Een goede start in het leven, toch?