De nieuwe Culi's, deel twee.

Ik ben geen Culi, hoor, helemaal niet. Ik kook wel graag, ik vind dat wel leuk om te doen, maar vaak kook ik wel van de "boeren- of burgerlijke" keuken. Gewoon, dingen die we allen lekker vinden. Stampotten/soepen/salades, vleesgerechten als hachee en goulash, Limburgs Soervlees, dat soort zaken. Maar ik ga (niet al te uitgebreide) rijsttafels of goede Italiaanse/Mexicaanse gerechten, wel moeilijker dan spaghetti/of Chili, ook niet uit de weg. Op zijn tijd kan ik ook wel heel verfijnde gerechten ter tafel brengen, hoor.
Maar goed, meerdere van de "leesvrienden", in elk geval F. en H., vroegen me, ietwat verwijtend, maar dat mag, het zijn namelijk mijn vrienden, waar dit stuk/Blog nu eigenlijk heenging. Nu ja, het gaat een beetje over de redelijk fanatieke manier waarop er tegenwoordig -restaurant en voedsel beschrijvingen- worden gepubliceerd in de diverse schrijvende pers/bladen. Rond de kerst is eten heel actueel (normaal) en worden er al helemaal moeilijke en dure recepten gepresenteerd (vooral op Tv) waar, vooral mannen, zich uren, zeg maar dagen, voor in het zweet werken, met vaak achterlating van een keuken die het woord 'puinhoop' niet kan verdragen. Lees dus: ruïne. Dus lees je in 'bladen' van AH en Keten en Deen en LIDL en nu ja, noem ze maar op, hoe en wat je moet koken. Dat zijn vaak al echt moeilijke gerechten voor een beginnende keukenprins. Dat werkt allemaal soms goed, soms dan. Begrijpelijk receptuur, hoor, alles bij Appie of de andere winkels te krijgen.
Maar als je bladen als VN, Elsevier en zo leest, dan kom je in de Culi cultuur terecht. Da's een  hele andere keuken cultuur die wij, goedbedoelende 'kook mannen' aankunnen. 

Een andere leesvriend, B., in dit geval, vroeg wat er mis was met biologisch telen. Hij heeft een hele grote en fraaie volkstuin waar hij heerlijke tomaten/paprika's/komkommers teelt en dat soort groentes. Helemaal onbespoten en zo. Ik weet het uit ervaring, ik heb mogen plukken in die fraaie tuin. Nee, niks. Nee, niks mis mee. Heerlijk. Ik zei al tegen hem: dit zijn tomaten zoals ze horen te smaken, zoals ze vroeger ook smaakten. Tomaat. Of paprika. Met smaak en het zijn geen naargeestige "Wasserbomben." 
Maar, daar ging het me niet om, in tegendeel zelfs. De Culi gaat niet naar een man met een volkstuin in het plaatsje A., of naar de Dapper- Kinker- of Albert Cuyp markt, of die vrijdag markt in A'veen, waar echte verse groente en fruit en zo worden verkocht. Nee, de echte culi gaat naar Frankrijk of Wallonië of zo om daar, voor heel veel poen, zich in zijn zak te laten defeceren, door een boer die waarschijnlijk net zo kwistig de anti insecten flitsspuit hanteert als een niet Bio boer. 'Want', zegt de Culi, 'ik heb nu een boertje ontdekt, die heeft helemaal eigen geteelde ...., en dan volgt een opsomming van zogenaamde verloren groentes.
Ik vroeg een en ander eens na, bij mij, in Amstelveen, op de markt. "Quelle merde", zei mijn net ontdekte groente boertje, maar nee, da's flauw, natuurlijk. "Veel groenten zijn vergeten omdat ze: niet te vreten waren, veel te duur waren, niet voldeden aan de eisen van de klant of te bewerkelijk waren". De man maakte een lange opsomming van bijvoorbeeld schorseneren en zo. Maar, ik laat het hier even bij, ik wil tot mijn betoog komen.

De nieuwe culi heeft de kaas ontdekt. Zoals ik al schreef, niet de kazen die van onze bodem komen, uit Gouda, Edam of Leiden of zo, nee, de exclusieve kazen. Nee, nee, geen "Paturein, da's pas fijn", of "Du pain, du vin, du Boursin", of, deze wilde ik echt erin: "Nu heb je kaas en kaas helaas, maar Uniekaas, da's pas kaas, dat mag kaas heten. Daar zit Kees altijd zo lekker van te eten!", dixit Martine Bijl. De presentatrice en (ooit) zangeres die nu, na een hele hevige CVA probeert terug te komen in de wereld, waarbij ik en mijn lief haar veel sterkte toewensen met haar revalidatie. 
Nee, de nieuwe culi doet aan kaas, heb ik gelezen en gehoord, dat ook weer op mijn markt. Ik kom daar veel, tegenwoordig. (Voor mijn 'ziekteverlof' werkte ik op vrijdag en was de markt al een beetje verlopen als ik thuis kwam, maar nu kom ik er dus vaak, natuurlijk en geniet ik weer van de smaken, kleuren en geuren en de uitstraling van een markt.)
De meest geliefde kazen, zegt mijn 'spokesman', zijn, bij de Yups, inderdaad, de dure. Die kazen die meer dan drie euro doen, in elk geval. Per ons, dan, hoor. "Onze" Nederlandse kazen doen ongeveer vier of vijf euro. Per pond. De culi kazen beginnen pas bij drie euro's. Per ons. Da's dus al gauw vijftien euro's per pond.En, dan moet je dat snel opeten, want de schimmel staat er al op en ja, da's ook net zo een flauw mopje. 
De top van de 'nieuwe kazen' wordt overigens gevormd door de "Blu '61", die, ik geef geen hele beschrijving hier, maar die schijnt: te rijpen in rode wijn en Cranberries. (Die 'kaas' kost dan wel dik zes euro per ons, dik dertig euro per pond.) Daar moet je ook nog eens eens een glas bier of een fles wijn van negen euro bij opentrekken, geloof ik. Maar dan hejje wel wat, hopelijk?

Ik was vandaag even bij de slager, de bakker en de delicatessen man. Ik kocht een broodje "tartaar" met toeters en bellen, nu ja twee, voor ons beidjes. Ik had er een hele maaltijd aan,  net aan twee en een halve euro. Per Pax. Ik loop nu nog, voorzichtige, BURPS te laten. 

Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dit: laat je niet opnaaien door allerlei Foodie en Culi figuren. Kook en eet wat je/jullie lekker vindt/vinden.