Al eerder heb ik geschreven dat wij, de lief en ik, het deze Kerst rustig aan doen. Mijn (door mij en de hele familie zeer geliefde) (schoon) ma is net gestorven en ter aarde besteld, ze zou de tweede kerstdag ook nog eens jarig zijn en ja, nee, dan is er weinig feestelijks aan. Dus besloten we, in overleg ook met de aanhang, om samen, wij beiden, de dagen door te brengen. Gewoon lekker met zijn beiden dus, geen gedoe. De kinderen hadden natuurlijk ook allemaal hun dingen en vrienden en familie aangelegenheden en we spraken met elkaar af om het het aanstaande jaar weer eens te proberen. Erg? Nee, helemaal niet. De lief en ik kwamen er in een leuk gesprek achter dat we de Fondue en de Gourmet ook niet meer zo geweldig vonden, zoals we dat deden toen we nog met het gezin en eventuele aanhang het gedoe "vierden."
Nee, hoor, nee, dat is geen negativisme, maar eerder een afstemming tussen ons beiden dat we geen "verlaten nest syndroom" hebben of daar ook maar enigzins aan lijden. Ook is het al helemaal geen afwijzing van het gezellig samenzijn met familie en vrienden met de Kerst, of een diep verworven inzicht met allerlei Oosterse filosofieën, over dat soort dagen. Nee, gewoon, simpel, we hebben der geen zin in, dit jaar. Het komt ons niet uit, zeg maar.
En nee, het is ook geen solidaristische actie van voor of tegen alles wat niet aan Kerst doet of aan vluchtelingen problematiek grenzende beredeneringen, of met Green Peace verwante 'anti-vlees' sympathieën, nee hoor. Even, "Rust bij de stukken", dit jaar.
We houden het lekker makkelijk. De kerstboom blijft staan waar ze staat. Nee, niet in de tuin, die hebben we niet, maar gewoon, in een doos op zolder. Kunstboom ja, inderdaad. Erg? Nee, hoor, we hebben altijd "echte" bomen gehad, maar man, man, man, wat een 'koelerezooi' gaf dat. Naalden, hars en bende en, als je het uitgebloeide ding naar beneden moest slepen lag het hele trappenhuis onder de meuk van bruine naalden. Ik donderde dat ding ook wel eens van twee hoog door het raam naar buiten, maar dat was natuurlijke een net zo groot drama, want dan was ik ook nog eens een uur aan het ruimen en zo.
Maar goed, de E, de lief, doet wat met sterren en lichtjes, kaarsjes in een gestileerde "boom" en zo en dus geeft er zo nog wel een beetje een "kerstdraai" aan. Maar we denken dat we met de kerstdagen gewoon met zijn tweeën zijn en dat is eigenlijk ook al ter voorbereiding, als training, zou je cynisch kunnen zeggen, op de dagen dat de kinderen vergeten zijn dat pa en ma ook nog bestaan, nu ja, dat ze, de kinderen, dan, het te druk hebben om bij ons langs te komen. Hetgeen absoluut helemaal geen verwijt is. Zo gaat zuks. We hebben allemaal wel eens onze ouders vergeten, niet? En, wie zonder zonde is, werpe de eerst steen, staat ergens geschreven. Errug? Nee, helemaal niet. De oudere mensen kunnen helemaal 'hun plan trekken', hoor. En, de ouders willen al helemaal niet in de weg staan van hun jongere generatie. Dus: het is absoluut geen verwijt, maar zelfs een aansporing om het leven door te laten gaan.
Maar: eten jullie wel iets met kerst? Ja, hoor, maar niet zo overdreven meer als ooit. Toen sloofden we ons echt uit. We lazen de Allerhande na, sloegen kookboeken op, herinnerden ons maaltijden van onze moeders. Dat waren vaak heel bewerkelijke recepten, man, oh man. Mijn moeder maakte vaak Haagse Bluf met Bessensaus, als toetje. Kennen jullie dat gerecht nog? Of ze maakte wild, ik haatte dat, of kalkoen, ik vond dat droog en taai, maar ze had ook een dessert dat Hemelse modder heette. Maar, helaas, dat recept ben ik kwijt, want het was inderdaad: hemels! Een van de zussen bakte wel een Arretjes cake, maar ook dat recept kan ik niet meer vinden. En wat eten wij morgen? Simpel. We houden het heel simpel. Een lekkere kerriesoep, met taugé en kip, een pasteitje met ragout en een frisse witlof salade, met rundvlees, met allerlei frisse dingetjes en gebakken piepertjes.
De dag daarop, kerst twee, halen we lekker een Chinees. Gewoon lekker en niet moeilijk. Nee, kerst is voor ons geen "vreetfeest" meer. Dat was het vroeger wel meer, bedenk ik me nu. We staan nu nog maar een uurtje of zo in de keuken, terwijl we op veel eerdere en veel drukkere kerstdagen al een dag of wat van te voren begonnen met allemaal bakken en braden. (Misschien gebeurt dat nog wel eens, hoor.)
De dagen zelf? Ach, de Tv zend herhalingen van herhalingen van herhalingen van drakerige films of programma's uit. Dan ook maar geen Tv. Dus doen we de opiniebladen, de 'winterspecials' lezen. Tot een jaar geleden deden de bladen nog "kerstspecials" maar dat mag waarschijnlijk niet meer zo genoemd worden door de 'moslim politie' of door de 'ik-ben-politiek-correct' politie of zo. What ever, we worstelen ons door de puzzels door van de Elsevier en Vrij Nederland en de Haagse Post. Ook de moeilijke k.. puzzel van de Volkskrant proberen we samen op te lossen. Soms met een pittige discussie, nee man, dat heet zo en zo, nee, tr.., oeps, nee, ik bedoel, nee geliefde, dat moet zo en zo gespeld, kortom pret en jolijt en dat is NIET cynisch.
Zo gaan onze kerstdagen voorbij en we vinden het prima. Onze kids en aanhang en kleinkinderen hebben hun leven, moeten wij daar in inbreken? Het zijn volwassen mensen. Die trekken hun plan en wij het onze! Prima toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten