Even ter verduidelijking. Zo cynisch als ik het woord "chaos" opschreef zo erg bedoelde ik het dus niet, in mijn vorige Blog. Het woord "chaos" dat ik gebruikte was bedoeld in de context van de aankomst op de Mont Ventoux. Wat er, in Nice, gebeurde nadat ik het stukje had geschreven en geplaatst kon ik natuurlijk helemaal niet bevroeden.
Wat bezielt zo'n droevige naarling om zoiets in zijn zieke kop te halen? De meningen en de kranten verschillen erover. Hij was geradicaliseerd, of juist niet, het was een crimineel met een strafblad van hier tot heel ver weg, hij was gescheiden, hij had schulden, nu ja, noem maar op.
Meteen brak er in allerlei media weer ongenadige kritiek los op het Franse beveiliging systeem. Hoe kun je in Gods naam een vrachtwagen op een boulevard laten komen waar mensen feestvieren? Hoe kan het dat er geen agenten stonden bij het begin en het einde van de Boulevard des Anglais? Hoe kan het dat er geen afsluiting was? Ja, ook hier: totale chaos en weer, net als eergisteren, de Franse slag die overheerst. Nu ja, niet te vergelijken, natuurlijk, maar voor mijn gevoel komt het een dicht bij het ander.
Maar goed, er werd besloten om toch te gaan fietsen, de dag erop. De meningen daarover waren verdeeld. Velen, kijkers dan, zeiden: nee, niet doen, heb respect voor de slachtoffers. Ik was juist voor. Niet omdat ik geen respect had voor de slachtoffers of met de nabestaanden mee rouwde, maar juist omdat je je door dit soort onmensen niet moet laten beïnvloeden. Nu ja, je moet het dagelijkse leven niet aan gaan passen aan de angst die dergelijke figuren willens en wetens willen zaaien. Maar ik denk dat je juist een soort symbolische "middenvinger"moet opsteken naar al die geradicaliseerde en totaal achterlijke geitenhoeders die zeggen te handelen naar een verwerpelijk geloof. (Fransen noemen het 'cretins', kijk het maar na.) Als ik moslim was, God verhoedde dat, dan zou ik dagelijks de straat opgaan met een bord waar ik in hele grote letters had opgeschreven: "JULLIE HANDELEN NIET IN MIJN NAAM VAN MIJN GELOOF." Nu ja zuks dan en dat dan ook nog in die vreselijke en het lijkt wel door een spastische analfabeet uitgevonden lettertype. (Ja, dat is heel flauw, ik weet het. Maar, ik heb, geloof het of niet, een tijdje Arabisch schrift en uitspraak geleerd. Man, man, man wat een nare tijd was dat. Hoe dat nu zo kwam? Uit een verleden dat ik heel erg probeer weg te duwen.) Maar, helaas, moslims doen en durven het niet, dat protesteren dan, iets wat ik hen zwaar aanreken.
Dus er werd gefietst en hoe. Dumoulin, de zomerkoning van Nederland lijkt het ondertussen bijna, won een geweldige tijdrit. Bauke Mollema reed ook een grootse rit en schoof door naar plaats twee in het algemeen klassement! Ja, dat deed hij al eerder, maar toen was de ploeg waar hij in die tijd voor koerste niet sterk genoeg, en hij zelf waarschijnlijk ook niet, om hem voor in het klassement te houden. Nu lijkt dat al helemaal anders, dit jaar lijkt hij zelfs in staat om Froome te verslaan. En nee, ik weet niet zeker of het lukt, maar het zou kenne kunne!
Wat dus, gisteren, een feestdag voor de Nederlandse fietsliefhebber zou moeten zijn geworden, werd het dus niet. Niet echt dan. Ik zat met gemengde gevoelens te kijken. Ja, ik was blij. Natuurlijk, een overwinning van dit kaliber voor een coureur van bij ons, wat een groot nummer! Een jongen uit Nederland die de Britse gele trui drager uitdaagt en nummer twee staat, wat een geweldig iets! Maar het kwam niet echt los in mij. Het kwam er niet uit. Ik had nog steeds de afgrijselijke beelden van de vorige dag op het alom bekende vlies van mijn ogen.
Dat gold ook voor de renners, voor hen al helemaal. Nice, en vooral die promenade, is voor hen het einde van een fameuze voorjaarskoers, Parijs-Nice. Veel van die mannen wonen en trainen daar overigens ook in de buurt, dus het is voor hen heel bekend terrein. Veel renners spraken terecht hun afschuw uit over het gebeurde. Dumoulin zei, na zijn gewonnen rit, dat fietsen nu maar een beetje een bijzaak was, dat er veel meer gebeurde in de echte wereld. Ook Froome en Sagan en meer mannen lieten zich zo uit. En ja, da's waar natuurlijk. Sport is een tijdverdrijf. Een heel serieus tijdverdrijf, dat wel, met veel commerciële belangen. Maar zelfs die ebden weg tijdens de hele ingetogen ceremonie protocollaire. (Mag ook met één l hoor.) Als één man legden de toppers hun bloemen op een podium. Geen hoempa muziek, geen champagne, geen gele LCL leeuwtjes, nee, een statement van hen, die wilden dat het leven doorging!
Dus ja, ik was blij, maar om mijn blijdschap zat wel een hele zwarte rand, een rouw rand.
En iets later weer gedonder. Een coup poging in Turkije. Niet mijn favoriete regering, maar wel een democratisch gekozen regering. Ook weer tweehonderd doden of zo en Erdogan wil de doodstraf invoeren. Man, man, man. Houdt het dan nooit op?
P.S. Welkom Hans, terug uit je isolement!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten