Mocht je denken dat ik dus een anti-Amerikaan ben, na het laatste stukje dat ik schreef, nu ja, dan moet ik je teleurstellen. Ik ben niet helemaal pro VS om eerlijk te zijn, maar zeker niet tegen dat grote en fraaie land met die wat eigenaardige bevolking. Wees eerlijk: in het verleden hebben ze Europa nogal eens behoed voor een regelrechte ramp. In WO 1 was dat bijvoorbeeld in Belleau Woods en ja, in WO II was het nu ja, gewoon, de bevrijding van Europa. (Natuurlijk wilden ze eerst helemaal niet aan die Europese oorlog meedoen, maar Churchill 'rommelde' ze de oorlog in door het rapport van een Nederlandse onderzeeboot, die de Japanse vloot richting Hawaï zag varen en alarm sloeg, niet door te geven aan de Amerikanen. Althans volgens Brian Garfield in zijn boek "The Paladin.)
Maar goed, de strijd om de macht is begonnen, nu beide kandidaten zijn gekozen. Een van hen wordt dus leider an het machtigste land ter wereld. En dat geloof je zelf? Nee, toch? Hoewel ik gek ben van het lezen over complotten, zie het stukje hierboven, ben ik geen complotdenker. Maar, een ding is voor mij duidelijk, niet Hillary en ook niet Donald zijn of worden de machtigste mensen van het land, maar, in mijn ogen, wel de industriëlen en dat soort gespuis. De mensen die de wapenfabrieken leiden, de mensen die de banken leiden, de managers van de beurzen op Wall Street, de bonzen van de verzekeringen, kortom, iedereen behalve de gekozen president en dus al helemaal niet de kiezers. Is dat bij ons, in Europa zeg maar, nu ook zo? Voor een deel denk ik dat wel. Maar omdat wij in Europa nogal een gevarieerde politieke partijen samenstelling hebben, wat betekent dat we partijen van allerlei kanten van het spectrum hebben, die nogal in de historie zijn gegrondvest, denk ik niet dat, laten we zeggen Philips de VVD'er Rutte zo ver zal kunnen, eh, betalen, noem ik het maar, omkopen is zo een vies woord, dat hij alle andere elektronica fabrieken die naar ons land willen exporteren, diverse hoge kosten aan jaagt dat dus Philips een monopolie positie krijgt. Daar is het in de VS dus anders mee gesteld. Daar gaan miljoenen dollars in de campagne fondsen, dollars geschonken door mensen in alle bovengenoemde takken van de economie. Tja, of dat erg is? Ik weet het niet, ik ben geen Amerikaan en ondervindt er, zelf dus, aan den lijve niets van. Maar het zal wel ergens voelbaar zijn in onze portemonnees, natuurlijk.
Nee, wat mij niet aanstaat in dat hele verkiezingen gedoe, en bedankt vriend en meelezer B. voor je inzage van een aantal belangrijke punten in de verkiezingsstrijd, wat mij dus niet aanstaat, sterker, wat mij afstoot, is de totale oppervlakkigheid en het clichématige gedoe. Nu is de Amerikaan een mens van clichés. Ik geef een voorbeeld. Kijk eens naar een doorsnee Amerikaanse film of soapserie. In iedere afleveringen van dat soort vertoningen zit wel een mevrouw die, na het aanhoren van goed/slecht/ingewikkeld/dom nieuws, dan met haar rug tegen een deur gaat staan en peinzend/zuchtend/opgewonden/verdrietig in de verte tuurt. Een ander voorbeeld: kijk eens naar een willekeurige versie van Home Video's. Er zijn altijd wel filmpjes van kinderen die een cadeau van Santa Claus of voor hun verjaardag of wat dan ook krijgen en dan volkomen gaan dakken. Elke keer weer is het dan OMG, I love you: Santa/Daddy/Mommy en allerlei redelijk ongecontroleerde bewegingen maken met armen en benen dat je zou denken dat het arme kleine mensje is besmet met een acute aanval van Sint Vitus dans. Dus ja, de ergernis van al die vervelende en lange uitzendingen van diverse Journaal en Nieuws programma's die al weken aan de gang zijn, zijn vooral de clichés en de oppervlakkigheid die de kandidaten gebruiken.
Natuurlijk worden ook altijd weer hele families, bij voorkeur met kleinkinderen erbij, ten tonele gevoerd. Natuurlijk zijn altijd de hij/zij partners in dit geval, erbij, die allemaal verklaren dat hun partner de beste is en een familieman/-vrouw en in alles een heel aangenaam mens is. Dan komen de dochters, in dit geval dan, voor het voetlicht. De beste vriendinnen, natuurlijk, met allemaal het beste voor met hun ouders en met het vaderland. Natuurlijk zijn de kandidaten allemaal heel godvrezend en "they all bless this great and beautiful country" dagelijks.
Maar ondertussen is het gooien met uitwerpselen al lang aan de gang. Er werden tegenstanders van Trump dermate besmeurd dat het een wonder is dat ze nog niet in Sing Sing zitten of allang de hand aan zichzelf hebben geslagen. Clinton werd beschuldigd (terecht misschien) van allerhande onfraai E-mail gedoe en zo en de FBI zit daar weer achteraan. Ondertussen liep de man met het rare haar de Russen op om alle door hen onderschepte mails maar eens in de openbaarheid te brengen. De arme man Sanders, ook al een Democraat, werd door zijn eigen partij, in het geniep, naar Blanes geholpen, iets wat veel van zijn stemmers heel hoog zit. Terecht, natuurlijk.
Trump is nu weer eens een stap te ver gegaan. Hij beledigde de ouders van een Amerikaanse moslim veteraan, die gevallen was, nadat de vader hem in het openbaar vroeg of hij wel eens een persoonlijk verlies had geleden. Domme Donald, ja ik wil ook wel Hysterische Hillary noemen, hoor, ging daar op in door te zegen dat hij wel 10.000 banen had gecreëerd en dat de moeder van de veteraan niets mocht zeggen van haar man.
Ja, ik vind dat allemaal naar. Ik vind ook dat ik daar geen uren per week verslag van hoef te horen. Want, zoals ik al schreef: of je nu door de hond of de kat gebeten wordt. Amerikaanse buitenlandse politiek zal nooit veranderen, de arme Amerikanen, vooral de gekleurde mensen, blijven arm, of worden armer, de vrije wapen verkoop blijft, Wall Street zal ons nog wel eens mee sleuren in haar val. Dus ja, der zal geen moer veranderen, denk ik.
Ik heb, overigens, een vage voorkeur voor Clinton. Ik denk dat ze gelijk heeft als ze zegt dat je een 'vent die al kwaad wordt om een tweet niet met een atoomwapen moet opzadelen.'
In november kom ik er nog wel eens op terug, hopelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten