Wat een Tour!!

Aanvankelijk leek het allemaal niet zo goed te gaan deze TdF. Het was saai, het was eentonig en ja, het ging, door al die eindeloze etappes, eigenlijk nergens over. Tot dat Greg van Avermaet de lont in het kruitvat stak en met een fraaie zege de Belgen een lang verwachtte etappe zege en de gele trui bracht. Daarna deed Steve Cummings nog een duit in het zakje en de dag daarop deed Chris Froome zijn "truc met de leunstoel-fiets." De afdaling van hem zag er niet uit, was bloedlink, maar was vooral effectief. Niet zozeer in de voorsprong van zeventien seconden of zo die hij nam, maar vooral in strategisch en psychologisch opzicht. Veel van de andere helden van het peloton waren behoorlijk onder de indruk van 's mans daden en ja, dat is misschien uiteindelijk wel de reden dat ons aller "Pistolero", Alberto Contador, vandaag af is gestapt? Helaas was de sympathieke kleine Spanjaard niet meer in staat verder te koersen, na die vreselijke smakken op het asfalt van de afgelopen week.
Vandaag/gisteren was het dus de Koninginnenrit van deze TdF. Er moesten maar liefst vijf klote klimmen worden genomen en de aankomst was ook nog eens bergop op Andorra Alcalis, een geduchte kuitenbijter, om het maar heel voorzichtig te zeggen! Om een heel lang verhaal heel kort te maken: Dumoulin won. En hoe! Met een snoeiharde demarrage reed hij de kopgroep uit elkaar en ging in zijn 'tijdrit' modus, zoals hij het noemde. Hij klom gestaag en met een fraai en gelijkmatig beentempo. Geen snokken, de bochten goed aansnijdend, helder kijkend, drinkend nog en blijven nadenken.
De twee achtervolgers bleven steeds rond de veertig seconden achter hem. Tja, probeer maar een tijdrijder pur sang, wat Dumoulin natuurlijk gewoon is, in te halen, daar hebbie een behoorlijke dobber aan. Ook toen de regen veranderde in harde regen en even later overging in een enorme hagelbui, die zijn lijf striemde en zijn gezicht haast leek open te halen. Dat is natuurlijk ook weer een voordeel van het dragen van een helm. Die enorme ijs keien knallen nu niet op je schedeldak.
De ontsnapping duurde slechts twaalf kilometer, twee kilometer voor het begin van de klim begon hij er aan.
Tien kilometer klimmen in het tempo dat die coureurs rijden in een steile klim? Nu, dat zal 25 minuten zijn ongeveer, minder zelfs? Maar hoe lang duren vijf en twintig minuten als je helemaal op het puntje van je stoel zit? Lang, heel lang, dat kan ik je verzekeren. Dat is dan wel weer het voordeel van een massasprint: die is in een minuut of wat gedaan, inclusief de voorbereiding.
In ieder geval: ik rookte in dat kleine, maar oh zo spannende, half uur bijna een half pakje zware op, liep geregeld naar de keuken om naar het eten te kijken, dat helemaal niet op stond, moest af en toe naar het toilet en trok me bijna de haren uit het hoofd van de spanning, maar ja, haren op mijn hoofd heb ik nauwelijks meer en dat kleine beetje dat er nog is, is dermate kort dat ik ze niet kan vastpakken.
En ja, eindelijk, eindelijk, na de langste 25 minuten in zijn leven, bereikte onze Maastrichter Staar de Finish! Hij won. En hoe! Een enorme ontlading bij hem en bij heel meekijkend Nederland. Man! Man! Man!
Wat een overwinning! Wat een zege, zo gegund aan dit wonder talent. Maar ook Bauke Mollema blies zijn partij mee. Tot twee maal toe viel hij Froome aan. Nee, hij kwam niet weg, maar hij liet zich wel zien en hij kreeg er moraal van. Dat vreemde woord voor iets dat fietsers kennen als, eh, als, eh, nu ja, als moraal. De kans dat je kan gaan winnen, zoiets.
De slimste van het hele stel was natuurlijk Quintana. Naarmate Froome meer en meer reageerde op aanvallen en aanvallers of zelf weg wilde rijden, des te meer spaarde de Colombiaan zich. Vorig jaar was hij in de Alpen, de laatste TdF week, ook sterker geworden en had hij de Engelsman van Sky behoorlijk in het nauw gedreven. Hij wacht dus zijn dag af. Froome is er nog steeds niet, believe you me.

Morgen? Een lange rit, een sprintersetappe. Met natuurlijk een grote kopgroep. Ik noem wat namen van die kopgroep, maar ja, morgen zit ik dan wel weer met het schaamh..., eh, schaamrood om de kaken: Feillu, Hayman, Jeanneson, Bonnet. Nu ja, dat denk ik. Geniet ervan, ik zal het zeker gaan doen.

PS: ja, ook Max Verstappen deed het groots, de atletiek ploeg was goed, er was een hele goede zwemmer, de volleybal meiden deden mee en, helaas, won Portugal. Maar ja, ik vond de winst van Tom net even belangrijker om over te schrijven.