Vreugde en verdriet (Veteranen en Cavendish)

Deze twee emoties, verdriet en vreugde, liggen soms heel dicht bij elkaar. Vandaag, nu ja, ik begon het Blog eerder, is dat zeker het geval. Na de uitschakeling van het Belgische elftal tegen Wales is het "Verdriet van België", ik geef het toe, die titel is gejat van een heerlijk boek van Hugo Claus, lees dat fraaie boek trouwens eens, is het Belgische tranendal niet meer met zandzakken te beheersen, zeker niet nadat het halve land al is overstroomd door onze "malse zomerbuitjes". Tja, ik heb overigens wel wat ambivalente gevoelens tegenover de 'successen' van de Belgen. Ik had ze graag een hele hoge plek gegund, bijvoorbeeld halve finalist. Want: onze zuiderburen kunnen een opsteker goed gebruiken, na alles wat dat oh zo fraaie, maar oh zo verdeelde land recent allemaal is overkomen. Ik kan het rijtje Dutroux, stakingen, taalstrijd, stakingen, aanslagen, stakingen, BHV dossier, stakingen, terrorisme, stakingen en zo nog wel uitbreiden, maar ik laat dat maar zitten. Aan de andere kant zouden ze dan ons elftal, onze jongens, bijna benaderen. Met dit verschil, in '88 behaalden wij wel een Europese titel. Kijk en dat gun ik ze dan weer niet, begrijp je. Nu kun je, als rechtgeaarde 'dikke nek', 'Ollander dus, nog steeds met enig dedain, maar nog wel steeds fijntjes tegen de Belg zeggen: "maar, eh, waren jullie ooit wel eens Europees Kampioen?" Ja, dat doet dan echt wel pijn bij hen, geloof me.

Maar: er was natuurlijk ook een heleboel vreugde. Niet misschien bij de intense voetbal liefhebber, maar voor de fiets liefhebber dan weer wel. Vandaag begon  Tour de France, La Grande Boucle, der Frankreich Rundfahrt. Ik noem even de Duitse titel, want ook de ARD is weer aangeschoven bij het grootste circus ter wereld. Jaren waren ze weggebleven, zogenaamd om de dopingsschandalen bij de fietsende gekken, maar het was natuurlijk een centen kwestie. De Duitsers zonden, niet gehinderd door enig normbesef, gewoon alles uit wat met gewichtheffen en dat soort door steroïden opgefokte beoefenaars van dat soort sporten, te maken had. Alle atletiek nummers als kogelstoten, -slingeren, gewichtheffen, discuswerpen, noem maar op, vervuilden jarenlang het Duitse beeld.
En ja, vandaag begon het weer allemaal en ja, vandaag begon ook weer mijn zin en tegenzin in die TdF. Het is me allemaal te groot, te opgefokt, te veel mediacircus, te veel reclame, te veel, nu ja, gewoon,te veel. Maar ja, het is ook een van de grootste wedstrijden ter wereld en de beste coureurs ter wereld zijn daar te bewonderen. Of bijna niet meer, na die angstaanjagende klap die Contador maakte. Een voetballer, of gewichtheffer of kogelkopper, discushapper, what have you, zou een maand of drie de ziektewet ingaan, niet zo onze kleine Spanjool, of welke wielrenner dan ook. Nee, de man zette zijn stuur recht, ging op rijdend spreekuur bezoek bij de Tour arts en eindigde in het peloton. Maar die kleine ijzervreter is mijn absolute favoriet: hij valt altijd aan, net als Pantini! Pantani? Wie was dat? Ik ga hem later laten zien op mijn FB pagina. Een held, een gedrogeerde held, in Italië, dan.

Een dag later al weer, want: druk, druk druk. Zelf fietsen, fietsen kijken en ja, voetjebal ook kijken. Momenteel wordt mijn favoriete voetbalploeg van dit EK, de IJslanders, afgeslacht door de hautaine en arrogante Fransen. Tijd om even te vluchten en even mijn, al dan niet gewilde, mening te geven over die TdF. Tja, weer een sprint vandaag. Gisteren won Cavendish, maar dat is nooit mijn man geweest. In zijn interview vertelde hij overigens wel, wat me erg voor hem innam, dat hij meteen dacht aan die geallieerde soldaten, veteranen dus, die hier hun leven hadden gegeven voor een vrije wereld. Fraai gesproken, en misschien zelfs gemeend. Toen 'ie zijn beide kleintjes op schoot had, wist ik het zeker: het beest is getemd en de man, de vader Cavendish is verrezen en ja, dat geeft een andere kijk op hem, toch?
Vandaag was het verdriet van België bijna helemaal geleden als de jonge en goede renner van Trek, Jesper Stuyven, niet op vierhonderd meter voor de streep was terug gepakt. Hij heeft wel de 'bollentrui' overgenomen en staat nummer een in de trui van de jongste deelnemer en respect en pat af en zo. Vreugde alom in het Belgische tv commentaar kamp. Een bijna juichende Wuyts en een bijna gillende De Cauwer! Mooi toch?
En ja, Alberto, pesterig door de baas van de ploeg, dat is een lompe en patserige en nare Russische bankier en grootverdiener, Tinkoff genaamd, Alberta genaamd, verloor weer tijd. Na de val van gisteren! Jammer. Het wordt een lange en zware TdF. Ik ga nu al genietend, onder uitschuivend op de bank, biertje derbij, mijn IJslanders betreuren en me verkneukelen op de Touretappe, met Herman, de 'Scherman' en de fraai gebouwde Dionne de Graaf. (Een dochter van Ben de Graaf, de meest zure maar objectieve sportverslaggever ooit.) Over zure mensen gesproken: ik zag, heel toevallig, die meest chagrijnige mens ter wereld, Jan Mulder, ooit eens miniem voetballertje bij toen minuscule clubjes, de Belgen tot op het bot beledigen. Omdat hij een penis popularis denkt te zijn. Of te wel: een populaire l..!

BTW: vroeger zag ik alleen maar dat eh ja, semi eh ja, nou ja, dat watjes gedoe, dat tennis heet en op sport wil lijken, behalve als het regent, dat gedoe op Wimbledon voorbijtrekken? Is dat nu niet meer als sport erkend? Gelukkig! Wat een dumboachtig en zielig spelletje is dat zeg! Dus men, de tv bazen, hebben zich afgekeerd van die kinderspelletjes, hopelijk?