Job Hoppen, een droom.

In de wereld van HHK is, ik schreef het al even, het zogenaamde Jop Hoppen de meest normale zaak van de wereld. Je gaat van bank A. naar staatssecretaris post B., komt, daarna bij bank of bedrijf C. terecht, wordt verzocht voor een ministerpost in kabinet D, je piest soms behoorlijk naast de pot, maar dat geeft allemaal niets, want multinational E. vangt je op. Op dat niveau vangen mensen elkaar altijd op, ons kent ons, nietwaar? Ondertussen groeit jouw salaris gestaag, je pensioen gaat evenredig omhoog, dat tweede huis is er al, de tweede en jaren jongere blonde secretaresse is ook al aanwezig en niet alleen voor de brieven, dus je echtgenote, die je stressvolle gedoe toch al zat was, is niet meer belangrijk in je leven.
Het eerste infarct, nu ja, dat staat nog wat in de coulissen, maar de eerste tientallen, honderden of duizenden mensen die je hebt geschoffeerd, bedrogen en verneu.. om steeds hoger te komen zijn er wel al, maar dat zijn van die piepeltjes die natuurlijk, in jouw ogen, gewoon niet mee tellen. Dat die mensen jouw bloed wel kunnen drinken, door je niets ontziende arrogantie en scherpe bezuinigingen en de manier waarop jij hen behandeld hebt, nu ja, dat kan je helemaal niets verrotte konten, natuurlijk. Jij bent DE man en je gaat over lijken om je doel, dat is natuurlijk je zelfverrijking, maar te halen. Dat die mensen, dat lagere en niet interessante volk, (in jouw ogen dan), het moeten doen met vaak een kwart salaris per maand minder? Nou ja, dan hadden ze maar manager moeten worden, toch? Niets van waar, van dat gezeur: ieder mens heeft de zelfde kansen, die had jij toch ook? En, zo verdoezel je voor jezelf maar weer eens de waarheid, waarvan je drommels goed weet dat die in een hoekje van je geest, diep verstopt, is weggeborgen. Terwijl je in je Aerdenhoutse villa, waar de open haard vrolijk knettert, met een glas twaalf jaar oude single malt, een goede dertig euro per slok, uit het raam tuurt, waar de sneeuwvlokken zo brutaal zijn om zich over de derde wagen van je vrouw neer te vlijen, je garage kan namelijk maar vier van je vijf auto's bergen, denk je nog wel eens na over je bestaan en de slachtoffers die je hebt gemaakt, hoewel je dat wel heel graag wilt vermijden. Nadenken, nu ja, dat doe je dagelijks. En scherp. En natuurlijk niet alleen op het eerder genoemde niveau, maar ook denk je mee op het plan van de lagere managers, de bestuurders van M en K bedrijven. (Ja, dat staat voor Midden en Klein) Hier kan er dan wat af van de loonkosten en ja, daar ook, daar pakken we een cent winst op en met dat artikel is het uitkijken, maar als we het slim doen, pakken we nog wat. Maar ja, dat personeel hé? Dat kost klauwen met geld. 
Weet je nog die mevrouw in dat filiaal Iks van de firma? Belachelijk genoeg had dat vrouwtje alleen maar een klein pensioentje van haar overleden man en ze had ze ook maar een contractje voor 12 uur per week. Ja dom, natuurlijk, dan had ze die baan in jouw bedrijf maar niet moeten aannemen. En nu is ze ook nog langdurig ziek geworden. Maar ja, de winst van het bedrijf komt in gevaar, dus ja, dan moet ze maar afgekeurd gaan worden. Dat dat zo niet een-twee-drie kan, dat weet je zelf ook wel, maar als je haar nu eens een papier laat ondertekenen, waarop staat dat ze er mee akkoord is? In de kleine letters laat je de rechtspositie wel invullen, dat leest zo'n vrouwtje toch niet, daarvoor is ze te overdonderd. En, ja, er zijn nog wat van die snuiters, allemaal op een leeftijd dat ze niet meer zo functioneren als ooit. Weg met die ouwe gasten, die kosten per stuk net zoveel als vier gasten van veertien of vijftien. Dat de directe managers op de werkvloer en hun assistenten er niet op zitten te wachten, op dat jonge en onervaren grut, nou ja, lekker belangrijk. Dat zijn hun problemen en als ze daar niet mee kunnen omgaan, kan jij je gefrustreerde geest ook nog eens goed gaan luchten door zo een mini mannetje met lekkere donderpreken af te steken hem even mooi, en hopelijk "en plein public", te kakken te zetten. Het zal niet de eerste keer zijn dat je je eigen onvrede of onvermogen zo hebt afgereageerd en het geeft je een hoop bevrediging. Nee, dat zit wel snor. Even gaat je hand over je, in gedachten met krullen gevulde schedel en nog meer prettige gedachten wellen in je op. Want: laat al die bijna afgekeurden meteen tekenen voor afkeuring tekenen, tegen het einde van hun contract en dan is jouw bonus weer helemaal oké en geregeld.
Toch voelt het niet goed. Nee, nee, nee, niet om de mensen die je op hun zielen trapt, daar heb je je hart, nu ja, dat wat daarvoor door gaat, allang tegen gepantserd, mocht je dat orgaan al ooit gehad hebben.
Nee, wat wel goed voelt is dat je dit bedrijf ook weer achterlaat als een rokende puinhoop. Dat deed je wel vaker, goh, waar heb je allemaal al niet gewerkt? Nu ja, te veel bedrijven om op te noemen. Maar: je hebt ze allemaal gesaneerd. Je hebt daar prettige bedragen aan over gehouden en je bent "beroepen", (je glimlacht even om dat woord beroepen, je overgrootvader was dominee en alleen dominees worden beroepen), maar goed, diverse directies wilden je opnemen in hun "board" juist om de kosten te verlagen en ja, dat gaat altijd ten koste van het lagere plebs, nooit van het HHK, natuurlijk.
Wat niet goed voelt is, dat je hebt gesolliciteerd op een ander functie, je gaat weer eens wat anders doen, na al weer enkele jaren bij dit bedrijf te hebben gewerkt. Goh, denk je en neemt nog een slok van de malt, hoe moeilijk voelt het en zal het gaan voelen om me daar ook te profileren als DE man? DE man die alles wat maar riekt naar werkplezier, samenwerking, collegialiteit en dingen die werken leuk maken tot op de grond kan affakkelen? Hoe moeilijk zal het gaan zijn om de eerste FM van dat nieuwe bedrijf in het front van alle werknemers en (hopelijk ook alle) klanten weer eens te laten zien dat jij de man bent met de langste?
Dat nieuwe bedrijf, wat verkocht dat nog maar weer? Badkuipen, koelkasten, meubelen? Oh ja, keukens, of waren het nou badkamers, zoiets was het. Het geeft natuurlijk geen ene ruk dat je niets van keukens weet, je weet je eigen keuken nauwelijks te vinden, je hebt je eigen badkamer al in geen jaren schoongemaakt, maar ja, lekker, een nieuwe job, een boel nieuwe vijanden en uiteindelijk een vette bonus, dat is wat telt.  
Je heft je glas proostend naar je, in het vensterglas weerspiegelend profiel. Een echte leider, daar lijk je wat op, ook zo een man met een missie. Er zijn er velen geweest in de recente Europese geschiedenis en in die van de wereld en jij schaart je daar nu onder. God, ik ben DE man, I am the greatest!

Badend in het zweet schrok ik wakker. Ik keek om me heen en nee, niks buitenhuis in Aerdenhout, ik lag gelukkig in mijn eigen bedje in gewoon een gezellige woning in mijn eigen dorp en ik lag gewoon naast mijn eigen E. Vaag voelde ik de smaak van whiskey achter op mijn tong, raar, want ik drink dat nooit. Ik rook ook de geur van een knappend houtvuur, maar we hebben een moederhaard op gas. Ik herinnerde me wel de einde jaars bonus, tachtig euro ongeveer. Pensioen dat vooruit boert? Laat naar je kijken! 
Ik voelde aan mijn hoofd, ja, gelukkig, dat klopte wel, ik heb geen krullen ik ben nog steeds  kalend. En een nieuwe baan? Jobhoppen? Man, ik ben zo een ouderwetse l.. die maar twee werkgevers heeft gehad in zijn hele leven, nu ja, behalve de echtgenote dan, oeps, niet hardop zeggen. Ik geloof namelijk, ouwe man die ik ben, helemaal in loyaliteit, in binding hebben met een bedrijf, in "carrière" maken bij een baas, in voeling houden met die baas en de mensen die je daar kent. Als je in, zeg tien jaar, drie verschillende banen hebt, ben je: of een werkstudent of een vreselijke opportunist. Is mijn mening, natuurlijk, hé? 
Keukens, badkamers? Hoe kom ik daar nu weer op? Man, wat zeur je nu. Oh ja, we wilden een nieuwe keuken en ook wat anders in de badkamer, daar hadden we het gisteravond nog even over. Maar met dat halve salaris dat ik tegenwoordig ga verdienen, wordt dat wel even een paar jaar extra sparen, natuurlijk. Mens, mens, hoe je in je dromen alles toch door elkaar gooit?
Nu ja, dat van dat werkplezier, ja, dat wordt steeds minder, dat hoor ik ook om me heen. En ja, ik heb die collega inderdaad even te kakken moeten zetten, wat niet aardig was, maar, man, dan moet je je werk maar eens af hebben op tijd.
Ik sta op en ga even lekker een douche pakken en scheer me. Man, wat een nachtmerrie! Zulke figuren bestaan er toch niet, in het echt? Hoop ik?