Dit verhaal gaat nu eens niet over mezelf en over mijn belevenissen in een Super. Ik zeg "een" super, want het was niet in mijn De Keten dat het verhaal dat ik wil vertellen plaatsvond en het ging, dus (eindelijk eens) niet, over mij. Nee, het verhaal dat ik wil gaan vertellen, gaat over een van mijn beste maten, een die ik al jaren en jaren ken. Hij is een van die mannen uit ons keurkorps van oud marine gabbers, die een paar maal per jaar samenkomen en een keurkorps die wij, anonieme leden, de Ruk en Pluk noemen. Nee, geen adressen en geen vermeldingen verder, al helemaal geen uitnodigingen. Wij zijn een exclusieve club. Veel van ons zijn oudgedienden, sommigen zijn nog steeds dienende, een enkele heeft nog in Indonesie gediend en met lof, want hij heeft daar een fraaie en terechte hoge onderscheiding aan over gehouden. Er is minstens een ding dat we allemaal gemeen hebben, nee, niet gemeen, maar gezamenlijk, nu ja, het oude woord gemeen betekende gemeenschap, eh, gemeenschappelijk.
En dat ding dat we samen hebben is een enorme afkeer van gekonkel en gefoezel en van verneukerij. En dat woord mag dan wel van De Dikke, want het staat er in, in dat woordenboek. (Verneukerij = bedriegerij, oplichting.)
Onze groep al dan niet actieve marinelui, (oké, ik hoor je, wanneer was een marineman echt actief? Nou ja, op de vrijdagmiddag als het weekend was, bijna, oké?) is bijna allemaal, man voor man en vrouw voor vrouw, een of meerdere oren aangenaaid door een organisatie die zich over ons had moeten bekommeren, ons, varende of operationele, (moeilijke kreten, maar ik gebruik ze even, voor uitleg, mail me maar), ziekenverplegers. Want dat zijn wij allen, ziekenverpleger die, tijdens hun carrière, altijd de belangen van de patiënt lieten prevaleren, voor de belangen van "de baas" of van de cheffies die de lijdende had. Vat je hem zover? Dat ging nog al aardig in tegen de zin van onze organisatie, voornoemd, die ik, ja ik moet wat verzinnen, even een naam ga geven, eh, even denken, nu ja, HGDZ, lijkt me wel wat. Het stelt niks voor, maar als afkorting, nu ja, de mensen die daar werkten waren al een afkorting van zichzelf of van de menselijk geest, als je me vat, is het wel wat.
Maar goed, die mannen daar, het waren allemaal mannen, overigens, die elkaar jaren en jaren lang indekten, mochten ons dus niet. Al helemaal niet omdat wij vaak ook nog eens V. werden, omdat we weer eens gingen waar we heen moesten en dus "bintangs" (zie eerdere Blogs) kregen. Hetgeen nauwelijks gebeurde als je al dertig jaar op een en het zelfde bureau zat. (Maar wat wel stask, bij die knakkers.)
Kom nou eens tot een verhaal man, hoor ik de Ouwe Ger, (een van die oude mannen) zeggen, nu ja, klagen. Goed, doe ik. Wij, nu ja, in dit verhaal hij, maatje F., doet zijn shoppen vandaag. Even naar de winkel, je mandje/karretje vol met het eten en drinken van de dag en snel afrekenen, hij moet nog een nachtdienst draaien, maar kan wel nog even snel koken voor hij gaat werken. Dus: nog even naar de kassa en dan lekker naar huis, nog even naar de herhaling van de bijna overwinning van zijn team op het gehate team uit de enige en echte hoofdstad van ons land kijken, even koken en dan naar zijn werk, hoe moeilijk kan je dag zijn.
Moeilijk dus. Een groep losgeslagen scholieren verstoorden de aanvankelijk prettige en simpele gedachten van mijn maat. Hij was aan de beurt bij de kassa, maar een troep losgeslagen pubers, scholieren, ging zich misdragen. Ze drongen voor, ze wilden, zonder een "beleefd" mag ik even voor? hullie spullen op zijn band leggen, ver voor zijn beurtbalkje, waar hij al bezig was zijn spullen neer te leggen en ja, wat doe je dan in dat geval? Je wordt link en je wordt pissig. Dus ga je op je strepen staan en die zooi terug leggen, daar waar het hoort, bij die effing pubers, toch? Die waren daar niet van gediend, natuurlijk. Hun wereld draait alleen maar om hen en ja, de rest van de mensheid heeft zich maar aan te passen aan de kort denkende en alles omvattende wereld van die puisten dragende boerenlullen, die, gewapend met Pods en Pads onze wereld lijken te regeren. Maatje F. negeerde dat en kwam, terecht, voor zich zelf op en bleef gewoon kalm. Maar: het opgefokte groepje, een man of vijftien ondertussen, wilden wel even verhaal halen op de "oude man met zijn boodschappen."
Buiten de winkel deed de groep alsnog een uitval naar hem.
Kijk, F. is veteraan. Dat ben je, dat word je, je kan het niet leren, er is geen school voor. Dat houdt in dat je je onder alle omstandigheden moet aanpassen aan de heersende situatie. Het gevaar inschatten, de situatie opnemen, de tegenstanders bekijken en inschatten. Maatje deed wat hem goed leek. Hij pakte diegene van de bedreigende groep aan die hem het meest in "control" leek en sprak diegene aan, de-escalerend werken heet dat. En ja, de situatie leek wat geklaard, maar ja, der zijn altijd van die "opfokkers". Het geheel werd uiteindelijk heel bedreigend maar hij, F., bleef in controle van de situatie. Uiteindelijk, ja, ik schrijf uiteindelijk, kwamen de "begeleiders" van het gepeupel in de lucht. Dat waren, in mijn ogen, van die geitenwollensokken lui. Met, neem ik aan, zoete woordjes en zachte gebaartjes wezen ze hun pupillen terecht op hen gedrag, "Nee, M., of B., of F., zo mag je niet doen hoor, foei, je krijgt straks geen lolly of trekdropje. Zeker niet nadat de burgemeester heeft gezegd dat je dan maar op moet rotten, wat een stoute burgemeester is dat toch!"
(Ok, sorry, mijn lezing van de zaak, die misschien helemaal niet waar is.)
F. hield zijn shit dus bij elkaar. Hij is een V.. Hij heeft door - en in harde lessen geleerd, om zijn shit bij elkaar te hebben en niet als een dwaas te reageren. Hij heeft nu weer een "trauma" gekregen. Niet dat hij dat zegt, dat zeggen wij oudgedienden, niet, maar hij ligt vannacht nog wel een paar uur wakker.
Ik weet dat. Het overkomt mij/ons in De Keten heel vaak. Dagelijks. En ik weet wat hij voelt.
Gelukkig zie ik hem een dezer dagen. Misschien wil hij der over praten. Maar ja. V. praten niet zoveel. Ze doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten