Beter Horen en al de stappen daartoe

Dus ja, eindelijk had ik mezelf zo ver gekregen dat ik dan toch maar de eerste stap nam om aan een gehoor apparaat te komen. Nu heb ik zelf jaren en jaren lang in het medische wereldje gezeten, dus wist ik dat ik een audiogram zou moeten laten maken. Ja, da's ook weer grappig. Bij de KM heb je, ik praat even over dat vorige 'way of life' de mogelijkheid om je te bekwamen in diverse "sub-specialisaties." (Jullie kennen me, dit word weer een l.. verhaal van hier tot de keukendeur, maar ja, sla maar over.)
In mijn vak, toen, als ziekenpa, kon je bijvoorbeeld kiezen voor duik- en onderwater geneeskunde, of voor luchtvaart gezondheidszorg. Maar ook voor een laboratorium opleiding, een operatie- of narcose assistenten loopbaan kon, of voor tropische en dus vaak nare ziektes en zo, kon je kiezen. Ik had een specialisatie waar er niet zo veel liefhebbers voor waren: de röntgen opleiding. Aanvankelijk begreep ik niet dat er zo weinig liefhebbers voor waren, het leek me een heerlijk vak, maar daar kwam ik na een week of wat in de opleiding al gauw achter. Om te beginnen had ik een geweldige opleider, ene dokter Henk. (hij had een vorstelijke achternaam, maar ik wil het anoniem houden.) Mijn eigenlijke opleidster was ene H. Een fantastisch aardige meid en een specialiste in haar vak, die me de nodige uitleg gaf, op mijn donder gaf indien nodig en me heel goed hielp als ik het weer eens leek te verklo...! Maar goed, na een week of zo als zeg maar, krullenjongen, te hebben meegeholpen, mocht ik assisteren bij een zogenaamde "Colon-inloop" en dat klinkt net zo vies als het is. Dat onderzoek, goh, die onderzoeken zullen allemaal al lang achterhaald zijn door voortschrijdende technieken, bestond er dan in dat de te onderzoeken patiënt een klysma met barium pap kreeg. Klysma, voor het niet begrijpende lezertje, is een slang in je achterste waaruit een vloeistof IN je lichaam loopt. Naar: ja, vervelend: behoorlijk. Bariumpap is een mengsel van water en een bepaald poeder, dat de röntgen straling absorbeert, of weerkaatst, als dat duidelijker is. Als je dus darmklachten had, zou je eventuele uitstulpingen of instulpingen of rare en niet daar horende voorwerpen, zien omdat die barium pap de contouren van poliepen of tumoren of andere dingen zou blootleggen, ben je der nog bij? Het wordt viezer, hoor, ik waarschuw alvast eventjes.
Die pap werd op de onderzoek afdeling zelf aangemaakt, met lauw water, het klysma werd dan door de radiologisch assistente in gebracht, de radioloog bekeek onder doorlichting het geheel en liet door de assistente (en haar trotse hulpje, c' etait moi), af en toe een foto maken, waarbij hij, met een dik loodschort om de niet al te slanke lendenen bij het slachtoffer bleef.
Na afloop mocht de assistent van de assistente, dat was die moi dus weer, de patiënt, in dit geval patiënte, een wat oudere dame, naar het toilet begeleiden. 'Wil jij dat even doen?', vroeg H., 'dan kan ik de platen gaan ontwikkelen.' Ze lachte, maar dat deed ze altijd, lief, maar er was wat in haar lach, dat ik niet helemaal thuis kon brengen. Want ja, zegt een Amerikaanse popsong van Blood, Sweat and Tears: "What goes up, must come down", wat zoveel betekent als: wat der ingaat, komt er ook wel weer uit. Dus.
Goed, ik, de assistent van de assistente, nog steeds de zelfde moi, hielp mevrouw naar het toilet. Die sanitaire gelegenheid was, laat ik zeggen, vier meter van de onderzoek tafel, verwijderd. Heb ik al gezegd dat de patiënte iets ouder was? Oh, nu ja, heb ik al gezegd dat Barium pap redelijk tot zeer prikkelend werkt op de darmen? Niet? Nu ja, het is zo. Heb ik al verteld dat er een Amerikaanse pop song is die gaat van: "What goes up, must en zo?" Oh ja. Heb ik ook al verteld dat, toen ik in die tijd in het Marine Hospitaal werkte, wij nog altijd kranige marinemannen waren? Dat wij dus onze donkerblauwe uniform broeken en onze: Schoen, leer, zwart, maat 43 B, NSN 81.43.62.0097, verstrekking, paar, 1 stuks, (en dan ook nog glimmend gepoetst) droegen onder die fraaie en over het algemeen net gestoomde en van een scherpe vouw voorziene en van alle vlekken ontdane uniform broeken, waar we er ook niet al te veel van hadden?
De combinatie: Barium pap, oudere mevrouw, stukje schuifelen naar het toilet, uniform en schoenen voornoemd, is geen, ik herhaal geen, gelukkige.
De mevrouw in kwestie, die ik een arm gaf ('oh wat bent u een lieve jongeman, zo is mijn kleinzoon ook') haalde de meet, de finish, de eindstreep, niet. Met een klaterend geluid kwam het witte mengsel, dat ondertussen niet al te wit meer was, maar wat kleurtjes van de omgeving waar ze net had gehuisd had opgepikt, naar buiten. Een mini Niagara van witte vloeistof, vermengd met tinten die in de heren schoenmode veel voorkomen, gaande van lichtbruin tot extreem donkerbruin, klaterde op het lichtgroene linoleum van de onderzoekkamer. Maar, niet alleen op het linoleum. Nee, ook op de voornoemde en donkere uniform uitrusting stukken van 'moi' kwam de zooi terecht.
Oh ja, ik ga nu even nog wat over de geur die ging heersen in het vertrekje vertellen. Het was, nee hoor, je kunt het wel voorstellen. Goed, mijn broek naar de filistijnen, mijn schoenen veramponeerd en mijn humeur leed er ook ietsjes onder.
H. lachte, later, toen ik uitgevloekt was, wat vertederd. 'Ach, dat had ik toch verteld? Dacht ik?' Maar nee, want toen had ik nog geen last van mijn gehoor!
Ik heb het vak van röntgen verpleger overigens vele jaren en met heel veel plezier uitgeoefend. Dat waren trouwens uiteenliggende jaren met nog al wat andere taken daar omheen, hoor, dan zat je weer eens aan boord, dan werkte je weer in een ziekenboeg of was je in een ver en vaak naar en heet (maar soms ook extreem koud) buitenland bezig, maar goed, ik heb het vak altijd met liefde gedaan. Toen ik wat jaren verder was en wat hoger gestegen was in de KM hiërarchie, mocht en kon ik een opleiding doen tot audiometrist.
Dus toen ik eenmaal besloten had om mijn gehoor te laten testen, wist ik waar ik aan begon, maar toch!

=bij Hans Anders en zo =