Over Horen, Vier

Dus was de kogel door de kerk, eindelijk gaf ik toe dat ik minder hoorde. Ik was bij Hans Anders geweest en had, bij een ander filiaal van die vestiging een audiogram laten maken. Maar, vertelde men mij daar, nu moest ik eerst naar de KNO arts. Die zou alles nog eens dunnetjes overdoen en aan de hand van diens bevindingen zou ik een recept krijgen waarmee de Hansen van deze wereld mij van een apparaat zouden voorzien. Om door te verwezen worden moest ik eerst naar de huisarts. Dat kwam wel goed uit, trouwens. Ik was op de zondag, na het gehoor onderzoek, bezig geweest om een nieuwe manier uit te vinden om snel de trap af te dalen, omdat ik een vuilnis zak weg wilde gooien. Ik deed dat experiment op mijn slippertjes en nee, ik had wel een nieuwe, maar geen echt goede manier gevonden om een trap af te dalen. Een slipper gleed weg, de vuilniszak volgde e voet en de slipper en ook de rest van het lijf ging de weg van de door Newton, zegt men, berekende, zwaartekracht. De formule is bij jullie, slimme lezertjes bekend: F=G.m2, waarbij de G dan de gravitatieconstante is en m, natuurlijk, voor massa staat. Toch? Nou ja, ik maakte, ik kende helaas die formule niet, een enorme ter... of wel een ty..., beter gezegd een pleu... smak op de trap van onze woning. Mijn rechter schouder, toch al bezig een aardige RSI te ontwikkelen door het constant bij - 18 vullen van vakken, kwam redelijk onzacht in aanraking met de vloer van het trappenhuis. Ik bespaar jullie verdere kritiek of commentaar mzz. Laten we zeggen dat ik niet blij was.
Ik besloot, het bleef verrekte pijnlijk, ik deed geen oog dicht, die nacht, om de volgende morgen, helaas een maandag en dus een van mijn twee werkdagen, naar de huisarts te gaan. Ik had het idee dat ik wel eens een sleutelbeenbreuk had kunnen hebben opgelopen.
Onze huisarts is een mevrouw, een hele aardige mevrouw, een leeftijd genoot van ons. Ik heb haar in de afgelopen elf jaar, dat wij haar hebben, twee maal gezien, dus er waren geen blikken van herkenning. Ik vertelde mijn probleem, zij onderzocht me en vond niets en, ja, omdat ik haar maar een keer per vijf jaar zie, wilde ik dat gemiddelde niet naar boven bij stellen, dus bracht ik meteen mijn doorverwijzing aan de KNO arts ter berde.
Zij keek naar het audiogram en knikte, ja, dat was wel slim en handig, zo'n hulpmiddel. Dus verwees ze me en we zeiden: 'Tot over vijf jaar.' Ik belde de KNO poli en kreeg een afspraak op de dag dat mijn lief verjaarde. Ik was die dag, toevallig, vrij. (Cynisme, lieve lezer, meer niet.) De zuster/assistente van de poli vertelde me dat we een gehoortest zouden gaan doen en nog wat testjes en ja, ik was la blij dat ik 'on the roll' was. Ruim op tijd was ik in de wachtkamer, werd door de dame van de gehoortesten binnen geroepen en geïnstrueerd in het hoe en waarom. Ik kan er kort over zijn, hoe lang de testen ook duurden: ik hoor geen ruk.
Er volgde nog wel een spraak audiogram. Dat is de neutrale stem van een dame die wil dat je allemaal dingen na zegt als: Jij, Pik, Lik, Poes, Doe, Niet, Laat, Dat, Is, Vies, nou ja, dat begreep ik er uit.  (Het vervelende van die test was dat men, wie? terwijl de dame al die woordjes zei, een rare ruis op het andere hoor laten horen. Ja zeg, zo kan ik het ook.)
De dame begreep dat ik een probleem had. Met mijn gehoor, dan. Vervolgens mocht ik weer in de wachtkamer plaatsnemen en ze bracht de stapel papieren die ze van me had ontvangen en uitgedraaid van mijn nieuwe test, naar de specialist. Die stapel papier had ondertussen bijna de dikte bereikt van het strafdossier van ene mijnheer Holleeder, of van de valse declaraties van ene mijnheer Moszkowicz. Ik wachtte, je kent me, geduld is "my middle name" geduldig, tot de mijnheer in het keurige witte en tweedelig pak, de deur van de spreekkamer open zwaaide en verklaarde dat hij 'slechts' een half uur achterstand had. En dat op de verjaardag van mijn meissie. We zouden nog wel bezoek krijgen en zo.
Goed halve uren duren uren en ik werd, toch nog onverwacht, binnen geroepen. De arts stelde zich voor, ik deed dat ook, ik mocht plaatsnemen, in een fraaie en van door IKEA geleverde meubelen aangeklede onderzoekskamer. Hij ging ook zitten, hoewel ik hem daar geen toestemming voor had gegeven. Hij keek me peinzend aan en vroeg: 'Wat kan ik voor u doen? Waar komt u voor?' Nou ben ik niet de al te slimste mens in de wereld. Dan was ik wel lid geworden van HHK, of had een of andere Nobel prijs gewonnen, maar zelfs ik, met mijn beperkte IQ begreep dat ik hier bij de KNO arts zat. Dus zei ik: 'Goh dokter, ik zie de laatste tijd zo slecht met mijn rechter oog.' Hij keek me, zoals we vroeger zeiden "appelig" aan. Hij keek nog eens naar me en ik voegde toe: 'Dok, uw audiometriste heeft u net een stapel papier gebracht, die, als u dat als oud papier zou verkopen, ongeveer de stook kosten van dit ziekenhuis tot de volgende eeuwwending dekt. Dus ja, mijn dossier zal wel ergens liggen, hier.'
Hij kleurde, iets, spitte in de stapel mappen en vroeg mijn naam. 'Oh ja, voor een gehoorapparaat toch?' Ik bespaar je mijn: 'Wat zegt u' en zo. Hij bekeek de papieren, schudde het afgestudeerde hoofd en verzocht me even op een onderzoek stoel plaats te nemen. Toen zag ik delen van mijn lijf die ik nog nooit had gezien. En nee, ik bedoel niet die delen die onder mijn broeksriem bestaan, ik bedoel mijn beide trommelvliezen. De arts pookte behendig een oor toeter naar binnen, pakte een zuigstaafje om mijn cerumen, oorsmeer, af te zuigen, nee, niets meer uit spuiten tegenwoordig en aan dat staafje zat een cameraatje. 'Kijkt u maar op dat scherm', zei hij. Man, ik zag, bijna kamerbreed, twee fraaie zilvergrijze vliezen, met wat littekens en zo, maar ook de schaduwen van mijn gehoorbeentjes, de hamer, het aambeeld en de stijgbeugel. En ik ben alle Latijnse namen er voor vergeten, maar ik weet zeker dat een of meer trouwe meelezers die me morgen gaan bezorgen.
'Ja, een apparaat is wel nodig', zei de arts, 'maar denk nu niet dat u uw volledige gehoor ooit terug krijgt.'
Ach, zuchtte ik, als ik de stemmen van mijn kleinkinderen maar weer kan horen.