Maar niet alleen zijn verhaal, overigens. Man, man, wat beleven mensen narigheid en wat willen ze er graag over vertellen. Collegae willen dat natuurlijk, maar ook die mijnheer, die vader van Eddie.
(Die jongen is overigens een jaar of 22 nu en heeft een perfecte baan in de IT wereld gevonden vertelde zijn ouwe heer. Maatje R. is verder afgedwaald en dan letterlijk. Zijn lichaam is ooit eens opgedregd ergens in een van de vele en fraaie grachten van onze stad, vertelde men mij. Nu ja, of het waar is? Helemaal onbegrijpelijk zou het niet zijn, want hij verkeerde vaak in hoger sferen, en dan ook nog vaak omgeven door wolken cannabis, maar nogmaals, wat is waar en wat verzint een schrijver of een verhalen verteller?)
Maar goed, de vader van E. stond dus opeens achter me. Ik ken hem, dat lazen jullie al eens, al jaren. Hij is een, ja, hoe noem je zoiets, nou ja, mijn moeder, die nogal wat pretenties had, een "ordinair type" zou noemen. Wij, stadsbewoners zouden hem een typische Mokummer noemen. Hij zal van mijn leeftijd zijn, sterker, hij is van mijn leeftijd, zelfs enige jaren jonger. Hij heeft een stevig postuur, een door het leven getekend gezicht, dat meen ik echt, over de oorzaak lees je later verder, en een bos lang en steil achterover gekamd haar. Grijs haar. Daar is niets op tegen, dat had ik ook ooit. (Haar, dus. Ja en grijs, ik geef het toe, maar dat was ooit!)
Hij is fietsenmaker van zijn beroep, tegenwoordig dan. Hij rijdt in zo'n elektrisch karretje, maar die parkeert hij altijd buiten de winkel. Die ochtend had hij dat ook gedaan en hij stond dus opeens achter me.
'Dat doen jij nau geloof ik wel al elke dag niet, auwe?' Zoals reeds bericht schrok ik me de tinkenvering. Ik bedoel, je staat helemaal in je uppie je gedachten wat rond te laten malen en zo. En, ik kan je verzekeren, het waren hooggestemde gedachten, natuurlijk, zoals je van mij kunt verwachten. Diep filosofische gedachten: "Waarom bestaat er lucht", "waarom is een bal rond" en "goh, kijk die meid eens met die korte rok op de fiets, als het mijn dochter was dan..." en zo. We groetten, zeiden wat over zijn Ajax en opeens, hij was blijven staan, kwam zijn verhaal eruit.
'Ik ben wat vroeg vandaag, want ik mot naar m'n moeder, die is jarig vandaag.' 'Oh gefeliciteerd man, hoe oud is ze?' 'Ze wordt vijfentachtig, vandaag.' 'Oh, nou ja, een respectabele leeftijd. En, is ze verder nog goed?' 'Ja man een ijzeren tante die. Maar met me eige wijf, dat gaat helegaar niet meer.' (??, mijnerzijds)
'Ze heb MS in een heel ver stadium, weet je niet, ja 't loopt een beetje tegen het end. Ze mot vanmiddag naar de spesjalist in het Onze Lieve, maar dat gaat ze niet kunnen, vandaag. Dus gaon ik maar om te zeggen hoever dat ze is.' (??, wederom mijnerzijds)
'Nou jongen, vanmorgen, ja, ik mot er al een jaar of wat helpen, weet je niet, verzorgen, en wassen en zo en ook van de wc halen, maar vanmorgen ging dat niet meer. Ze is, ja logisch, wat dikker geworden. Ze ken niet meer bewegen, weet je en ja, ze is wat zwaarder geworden in de ondertussentijd, toch? Dus vandaag was ze op de wc en ik moest haar, nou ja, je begrijpt het, maar dat ging nauwelijks meer. Ja, dit ken zo niet meer. Ik heb de thuiszorg motten bellen, al heel vroeg vanmorgen, maar ja, druk druk, druk die gasten en dat duurde en ja, dus heb ik me werk maar afgebeld.'
Ik draaide een shaggie, stak er de brand in en liet hem maar even uitpraten. Hij keek afprijzend naar de sigaret. 'Daar gaan je dood aam auwe.' "'a, aan ademhalen ook, op den duur', probeerde ik een grap te maken.
Ik keek tersluiks naar zijn gegroefd en gelijnd gezicht en ja, go.... (en meer puntjes), ik kon alleen maar medelijden met hem krijgen. Een dikke traan rolde over zijn linker wang naar beneden in zijn onverzorgde snor. 'Weet je, man, ik ben al dik veertig jaar met 'er. Ik ben al veertig jaar vader ook, weet je niet. Die gasten van het OLVG, want daar loopt ze, zeiden dat ze maar naar een huis most of zo. Maar dat verdom ik, weet je wel. Ik verrot het om haar ergens neer te leggen of op te bergen of zo. We benne der aan begonnen een veertig of zo jaar terug en ik wil der samen met haar ook mee stoppen. Ik gaan der niet opbergen, weet je?'
Ik begreep het. Ik begreep het helemaal, hoopte ik. Ik dacht aan mijn schoonmoeder, die nu ook 'opgeborgen' zit in een huis, omdat ze, echt, met de beste wil van de wereld, niet meer zelfstandig kan zijn. Na elk bezoek aan haar zijn E. en ik op de terugweg vanuit het Haagje redelijk zwijgzaam. We zijn dan met onze gedachten bij die sterke vrouw die acht kinderen heeft gebaard en opgevoed en die, tot een jaar of wat geleden, nog alle kranten las en alle politieke discussies op Tv volgde en alle namen van alle kinderen en klein- en achterkleinkinderen wist, maar die nu haar eigen kamernummer niet meer weet, geen Tv meer kijkt, geen boek of krant meer leest omdat ze het niet meer bevat.
Ik denk aan een lieve vriendin en collega van me, die ook MS heeft en net een jaar of wat alleen maar narigheid achter de rug heeft. Maar die nu, gewoon alleen samen met haar zoon, wel doorgaat. 'Het leven doet dat ook', zegt ze dan, optimist die ze is, maar met een traan in haar ogen. Die traan verbergt ze, maar ik ken haar en ik zie die traan.
En dan denk ik, ja, wat loop jij nou te zei..., eh, te zeuren over je rug, man. Da's helemaal niks, toch. Maar, denk ik dan, waar is die verzorgingsstaat gebleven, waar wij, Nederlanders ooit zo trots op waren? Die ons van wieg tot graf hielp en steunde en waar je natuurlijk grif aan mee betaalde, hoewel ingehouden van je salaris? Moeten we nu onze eigen gelieven tot het graf helpen? Want dat wil de huidige regering wel het liefst, dat je je eigen ma en pa opneemt in je gezin en hen dan verzorgt tot de nu ja je weet wel.
Nee, nee, nee, nogmaals geen politieke standpunten in mijn Blog. Maar ja, zoals ouwe mensen van mijn generatie zeggen: "Vroeger was het beter."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten