Vandaag was ik voor een vervelende zaak in het dorpje L. Dat plaatsje ligt boven de rook van de stad A. en bezijden de rook van stad Z. Een vervelende kwestie, inderdaad, want het betrof een overlijden en een erfenis (al dan niet) en een huis dat, vrij op naam was, maar tevens zo vervuild, van binnen en zo verkrot, van buiten, was, dat mij de angst en de schrik om het lijf sloeg. De mensen die ik daar naar toe bracht om de zaak te schouwen, zeg maar, werden opgevangen door nooit of al heel lang niet geziene familieleden, maar hun ontvangst was die van de verloren zoon en dochter, namelijk hartelijk.
Ik had er geen ene moer mee te maken, eigenlijk. Ik kende de mensen niet, wilde ze ook niet kennen en had ook totaal geen ene moer interesse in de afhandeling van de zaak. Ik voelde me alleen taxi chauffeur. Ik ben een beleefd mens, dus ik schudde handen met de aanwezigen van de overledene en rookte wat. De mensen, die na aan mijn hart liggen, betraden, met de onbekenden de woning. Ik ben geen kenner van huizen, heb ook geen enkele expertise als het over woningen gaat. Tot mijn marine tijd heb ik altijd bij mijn ouders ingewoond. Ze woonden bij de 'zaak' in een klein huisje. Om naar het toilet te gaan 's nacht, moest ik door de slaapkamer van mijn ouders! Dat wil geen kind, maar een puber al helemaal niet, toch! Later woonden we beter, maar vooral duurder en meer op stand, zeg maar, maar dat is al wat jaren her.
Ik zette de familie af, zoals gezegd. Ik kon er niet om heen om door de diverse nooit ontmoette en: "geen-idee-wie-dat-is en wil ik het echt ook niet weten wie het is" gedoe heen, diverse mensen handen te schudden en te condoleren met hun verlies. What ever.
De mensen gingen de woning in. Ik ging eens in het dorpje L. kijken. Ik was er ooit eens doorgereden, ja, ha, ha, op mijn fiets, natuurlijk, maar dat was al jaren terug. Het dorp ligt niet op doorgaande routes namelijk en is een beetje een duf dorp, want ingeslapen en erg bezadigd en het heeft weinig interessants. Nu ja, behalve dan het pand waar de overledene had gewoond. Dat zou een aardig monument hebben kunnen zijn van de bouwkunst uit de jaren dertig van de negentiende eeuw, maar was het niet, want totaal, maar ook totaal vervallen. Ik bedoel dan ook: vervallen. In de Syrische stad Homs vind je panden die er beter uit zien!
Ik ging een boodschapje doen bij een super. Er is een C en een Deen. Ik kende Deen niet. Ik weet dat er zo een winkel in de nabijheid van mijn 'Keten' is, maar ik was er nog nooit binnengestapt. Deze middag dus wel. De geliefden van me waren in het 'horror' huis, want dat was het, bleek achteraf, bezig met het sorteren van zooi en ik had de helde dag druk gewerkt, had nog niets gegeten en had dus wel trek. De Deen lag op vijfhonderd meter van het huis en ik stapte die winkel in. Nou, niets verbazingwekkend hoor, een niet al te grote winkel met ongeveer ons assortiment. Ik deed wat drinken en een hapje tegen de ontbijttrek kopen, het was nu ongeveer drie uur, en kwam in het "kassa gebied", zei hij winkel technisch!'
Er waren kassa's genoeg en er waren vier open en ik stond nauwelijks te wachten. Geen klachten dus. En de mensen, nu ja dames, achter de kassa's, hadden vreselijk veel plezier in het werk! Maar, niet met de klanten, maar wel met elkaar! Er werd gegiebeld en gegiecheld naar hartenlust, er werd gein gemaakt, moppen getapt en de sfeer was geweldig!
Onderling! De kassa dames waren eigenlijk alleen maar met elkaar bezig. "Bon mots", korte anekdotes en leuke herinneringen aan en over vorige stap- of stierenavond. Maar: wel onderling. Kassa een, riep naar kassa zeven en terug via kassa vijf. Ik stond er bij en ik keek er naar, nu ja luisterde, dan. Het getetter van de dames was zo luid, dat ik, die een vraag aan een van hen wilde stellen, daar geen kans voor kreeg. Het waren overigens allemaal van die dames die ooit boerin waren geweest. Het waren stevige, goed in het vlees zittende, blanke vrouwlui, met een heel sterk Zaans accent. Dat mag, maar er is een verschil tussen het melken van koe beesten of het maken van 'Boer'n kaas' en het goed bedienen aan een kassa.
Mijn pinpas deed het even vervelend, ze was nat geweest, maar ze, een dame op leeftijd, die een geintje maakte over dildo's of zo, met kassa drie, ik heb geen idee wat dat zijn, ik had echt geen idee, maar ze had een lachbui, ze zat met haar blonde en gepermanente hoofd naar achteren gewend. Mijn aankopen waren ondertussen al naar het einde van de band gegleden.
Ik loop nu weg, dacht ik, ik betaal niet en doe de dingen in een doos of zo. Er is geen haan die er naar kraait. Maar: tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, zoals dichter Elschot al schreef, dus: ik dacht: ik sla haar dood en steek die winkel in brand! (heel erg vrij naar Elschot)
Man, wat een vreselijk mens. Een kassière, nu ja, een hele club van die dames die het niet hadden begrepen, allemaal. Ik bedoel klantvriendelijkheid en aandacht voor de klant en zo. Dus zei ik, ze zat weer te geiten met een collega: 'Vind U het goed dat ik betaal?''
We waren het uiteindelijk eens. Dus pinde ik dan maar en ging weg met mijn paar dingetjes. Ik weet we zeker dat onze hoofd kassière dit gedrag niet zou tolereren en terecht!
De nare affaire, ik leg het ooit nog uit, heeft waarschijnlijk nog een heel vervelende staart. Ik laat het wel/niet weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten