Wie A schrijft heeft het alfabet geleerd en zal dus ook de letter B kunnen schrijven en zo. Dus ga ik van acquit om mijn vaste lezers B en H te danken voor hun leuke en prettige en informatieve antwoorden. Helaas, B. heb ik geen groentetuin , maar ik begrijp wat je bedoelt en ja, H. mijn 'grootmoe' had ook van dat soort ware woorden. F., nee, er bestaan geen, nou ja vast wel, kookboeken voor twee personen, maar daar is moeilijk aan te komen en waarschijnlijk zijn ze peperduur? En om alles dus maar door twee te delen is een te simpele oplossing. 4 piepers hebben minder kooktijd nodig dan acht of twaalf of zo. Meen ik me te herinneren toen wij niet aan het VNS gingen doen, nu alweer een aantal jaren her. (Maar: denk eens welk een tijd je bespaart door minder piepers te moeten jassen, minder uien te moeten pellen of sperziebonen af te halen? Genoeg tijd om een keteltje te doen.) Maar kijk eens op: "koken voor twee?"
Even over recepten. Ik heb ooit eens gediend aan boord van een van (toen nog) Hr. Ms. schip. We hadden toen een chef-kok aan boord die Wim heette, maar die natuurlijk heel anders heette. Die man was een kookwonder. Hij had, jarenlang, gekookt voor het Koninklijk huis, met zijn marine bekkie. Zogenaamd als souschef dan, maar in principe als het echte en enige keukenbaasje. Nu loop ik te vloeken in de kerk, geloof ik. Want als er ergens rangen en standen zijn en haantjes gedrag en veel te hoge testosteron spiegels overheersen, dan is dat wel in dat heel erg overtrokken culinaire onzin wereldje.
(Ik heb ooit eens een Blog geschreven over de wijnwereld in restaurants. Zie: Wijn en ongein.)
Dus stond Wim in die tijd ergens onderaan de ladder van die eten kokers. Want ja, die mensen koken eten, meer niet. Dat is een fraai en nuttig beroep, maar dat zijn de beroepen van vuilnisophalers, schoonmakers, verpleegkundigen en artsen ook. (En vakkenvullers en mensen die op booreilanden werken of bij het Rode Kruis of in de psychiatrie en zo) Niks mis mee. Dat er op Wim neergekeken werd door de kook haantjes aan het hof was, in hun ogen, heel begrijpelijk. Hij had namelijk niet bij allerlei dure Michelin sterren zijn opleiding gehad, maar had gewoon leren koken bij de marine. In zijn eentje, op een klein schip, zette hij dan wel eens, bij windkracht elf of zo, een rijsttafel van vijftien gerechten op tafel, voor veertig personen dan. Maar, dat dan ook nog eens op een vierpits fornuis, op een slingerend schip, waarvan de bemanning ook nog eens in drie of vier groepen kwam 'schaften' en hij er dus voor moest zorgen dat alles allemaal warm en vers bleef! Maar ja, dat lag heel ver weg van het eten dat de 'Keunigin" voorgezet werd, dachten ze. Dat Wim geregeld kookte aan boord van de Piet Hein, toen nog een koninklijk jacht of op de Groene Draak, het schip van de toenmalige koningin ontging de Gordon Ramsay's en de Herman Blijkers van het hof van toen ten ene male. Wim had overigens een basiskookboek, "Het complete kookboek", genaamd, in zijn kastje staan. Gewoon, met recepten die we allemaal kennen. Ik heb, op zijn aanraden, dat boek ook aangeschaft, toentertijd en kook er wel eens uit, zoals dat heet.
(Wim was niet de enige marine kok hoor, die ontzettend goed kan en kon koken. Vraag er een kennis van je naar, die ooit bij de marine heeft gediend. Het eerste wat hij/zij zal zeggen is: Rijsttafel of Nasi hap. Daar is de marine kok beroemd mee geworden.)
Ik had het gisteren al over de keuken 'Queens' die je minimale maaltijden voor maximale prijzen durven voor te zetten die een vullings-graad van nul, komma, niks hebben. Maar, ze zijn dan wel kunstig gerangschikt of zo. Op bedjes van of met een torentje van, weet je wel?
Volgen jullie overigens de restaurant recensies in de dagbladen? Nee, nou, ik, af en toe wel. In ieder geval in de zaterdagse kranten en de bijlages. Niet omdat ik daar in die tenten ooit zal eten of zo, hoor. De prijzen zijn belachelijk, maar juist omdat ik het allemaal belachelijk vind, lees ik die stukken, nu ja stukjes. Er is, nog niet zo lang geleden, een kook schrijver, restaurant recensent bedoel ik natuurlijk, geweest, die me wel wat deed. Ene Johannes van Dam. Een man met een heel getroebleerd leven. Hij was van Joodse afstamming en een van de weinigen van zijn familie die de oorlog had overleefd. Hij schreef vlijmscherpe dingen over restaurants en schaamde zich niet om er zelfs een drie of een vier uit te delen. Helaas, maar verwachtbaar, is hij al weer even geleden de keuken uitgegaan. Bij Het Parool, (Lees die krant, zoals hun slogan luidde) heeft men nu een jongedame aangesteld om hem te vervangen. Oh, ze doet dat goed. Dus. Einde. Geen Johannes dus. Nee, no way.
The sun is gone, the day is done. Ik zat vanavond, lekker een rustige zaterdagavond, met mijn poten op de bank rusten. Glaasje erbij, de kranten en bijlages om me heen lezen te doen en zo dus ook te lezen in dat Parool, weet je wel, althans de 020'ers kennen die krant. Tikkie links, maar meedraaiend met de politieke situatie in de stad, als die zich zo voordoet. (Ja, het zijn Mokummers, inderdaad.) In de bijlage lees ik dat: Magoggel culi NL nog steeds overtrokken aanwezig in de hoofdstad. (In mijn woorden, dan hoor) Op pagina vier stond er een heel stuk over een stel horekaffers die een nieuw restaurant zouden beginnen onder supervisie van ene Jonnie Boer en diens echtgenote. Wie? Nou, die en daar zal ik het in het volgende Blog over hebben. Man, man, man, wat een hoop overdreven gedoe over een hap eten! En: slecht eten ook nog.
Stay tuned, folks!
We hebben vandaag Broccoli stoemp gegeten, met een karbo. Lekker! Ik had het recept van de Belg. Ik had het nog nooit gegeten. Geef het recept morgen wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten