Ziek Thuis

In een vorig Blog meldde ik al dat ik een "gierende pijn" in mijn rug had. En eigenlijk is dat in de afgelopen tien dagen niet veel beter geworden. Nu ja, integendeel zelfs. Om me die dagen door te laten komen ontbeet ik dan met Brufen tabletten en zwarte koffie. Na een half uur ging de pijn dan iets weg en kon ik op de fiets stappen en naar het werk rijden. Het kleine verzet waarop ik dan fietste, verwarmde die rugspieren die de pijn veroorzaakten en zo en dan, met de pijnstillers erbij, kwam ik de dag wel redelijk door. 'Met pijn en moeite', dat wel, zoals het gezegde luidt. Later op de dag, en ook in het weekend, was ik weer aardig "het mannetje", zeg maar. 
Maar, afgelopen maandag morgen, na een weekend waarin ik niet al te veel pijn had gehad,  ging het dus weer helemaal mis. Er was weer eens zo een grote, zware en lompe kar met melk en zuivelproducten, die niet normaal van de klep wilde en die ik dus met een beweging van mijn rug moest loswrikken. Aanvankelijk merkte ik niets dat ik pijn had in mijn rug. Ik had mijn werk, mijn spieren waren opgewarmd door het fietsen en het werken. Dat kwam pas toen ik een uurtje of zo thuis was en na het douchen en zo, even ging zitten.
Ik kan je verklaren dat zitten op bankstellen of in fauteuils niet het meest slimme is wat je kan doen, bij rugpijn. Ik zat zwaar, maar dan ook heel zwaar af te zien. Ik nam maar weer eens een Brufen of wat en spoelde dat door en ja, het ging niet over. De nacht bracht wat opluchting en ik sliep zowaar wel. Het "klokje van gehoorzaamheid" stond op kwart voor vijf. In de ochtend, natuurlijk. Ze ging, ik drukte haar uit en trachtte mijn benen over de rand van het tweepersoonsbed te zwaaien. 
No such luck! Met een, onderdrukte, mijn lief sliep nog natuurlijk, ik moest het wel onderdrukken, kreet van pijn, ging ik terug naar de uitgangsstelling, zoals dat bij de soldaten en mariniers heet. Ik wachtte tot de acute pijnscheuten wat over waren en probeerde het met een, ooit eens door een fysiotherapeut aangeraden, trucje. Ok, dat ging. Niet spontaan, maar ik zat recht. Nu nog van zittend naar staand zien te komen. Minuten later stond ik, half doorzakkend door het bakboord been. (linker been, voor niet nautisch onderlegden, bedoel ik.)
We wonen niet in een paleis of zo, gewoon in een heerlijke flat die in de jaren zestig is gebouwd en met wel veel ruimte, maar ook weer niet al te groot. Toch leek de afstand tussen slaapkamer en toilet, het zijn drie stappen, nu een onoverkomelijke reis. Maar ja, het is van moeten, niet waar? 
Wastafels zijn altijd vrij laag aangebracht, dat merk je pas als je niet kunt, of durft te bukken. Maar, ja, ook van moeten en willen. Ik waste me, poetste tanden en schoor me met heet water en echt, knikkende knieën. Ik had wel de koffie aangezet, de Brufen moest worden doorgespoeld, toch? Na het maken van toilet keek ik in de spiegel en ik zag nu een oud hoofd met grimassen van pijn, waarvan ik wist dat het de mijne was, maar eigenlijk niet kon zijn, zo oud en afgetobd ben ik niet, hoopte ik en schuifelde, ja echt hoor, ik schuifelde de woonkamer in. De mok zwarte koffie en het asbakje waren haast niet te tillen, zo zwaar. Maar, ik wil altijd even Teletekst zien, even kijken wat de wereld heeft gedaan, tijdens mijn afwezigheid. Gaan zitten en de Tv aanzetten, met de drukknop, was een pijnscheut waard, maar ja, je bent een vent, hè?
Nu nog aankleden, dacht ik, maar, man even wachten tot de tabletten hun werk doen. Dat deden ze, in mijn ogen niet. DE pijn heerste. Nog even zappen, het nieuws lezen en wel go....... en zo, dat ding valt uit mijn hand. De mannenvriend bij uitstek, misschien op de hond na, lag een halve meter van mijn voeten verwijderd. Ik bukte dus om het ding te gaan pakken!
Dom, dom, dom. Nooit bukken, als je pijn hebt in je rug. Ik kwam nauwelijks meer overeind. dat duurde en duurde en duurde. Ja, belachelijk, maar het is zo. Geen beweging mogelijk en ondertussen was het al met al tegen zessen. Dus liet ik me, zijdelings van de bank afrollen en pakte 'het ding' uiteindelijk op.
Alles gaat voorbij! (Behalve de belastingdienst en de dood, natuurlijk.) Ook die stremming in de rug gaat ooit voorbij, net als ooit de marteltochten tegen de bergen en de heuvels die ik  opreed op de fiets. (Toen ik nog een rug had, dacht ik somber) 
Maar, toen was het ondertussen wel al na zessen. Ver na zessen, het uur dat ik dien te beginnen. Ik belde naar de winkel en kreeg meteen M. aan de lijn. Hij had alle begrip. Ik maakte nog een dom geintje over 'de ouderdom' en zo en dook daarna mijn nest maar weer in. Ik sliep tot zeker elf uur! Dat is me al in geen dertig jaar overkomen. Kennelijk had het lijf rust nodig.
Maar, je kan wel Bloggen, hoor ik? Ja, dat kan ik nu wel. Ik zit namelijk op een echte bureau stoel, achter een bijna echt bureau en ja, dat gaat lekker. Ik heb veel minder pij nu.

Goh, ik weet het wel, dit is niet in verhouding tot vrienden of vriendinnen of collegae of familieleden die ECHT iets naars hebben meegemaakt of echt een erge ziekte hebben. (Of wiens familieleden of partners er aan ..., nu ja, je hebt je punt gemaakt) 
Maar geloof me, als je zelf ziek bent of wat hebt, dan tellen die mensen niet helemaal meer mee in jouw beleving van de wereld.