TWEEHONDERD!
Tjeemig de peemig, dit is alweer mijn tweehonderdste Blog over de Super. Waar blijft de tijd, nietwaar? Ik moet broeder B. weer even op weg helpen. FIFO betekent First In, First Out.Dat wil zeggen dat de spullen die het eerste in het schap gaan, ook als eerste er uit moeten, dus verkocht moeten worden en dat je alle meer verse producten achter de ouwe producten zet. Maar dat doe je natuurlijk zelf ook met de medicijnen in je ziekenboeg?
Maar goed, S. en ik gingen (toen al) heel goed door de bocht, we konden tegelijk door de deuren en hadden het nodige plezier samen. In de eerste jaren werkten we ook nog eens vrij veel samen, toen ik nog die vervloekte avonden moest werken. Ik ben wel niet direct een ochtendmens sec, ik kan ook heel goed in de avonden dingen doen, maar dat is dan meer schrijven en lezen en zo. Nee, geen kroeg- of restaurantbezoek. Dat is ver van mijn bed. Oh ja, ik kom drie keer in het jaar in DE kroeg, de R en P, maar dat is in het kader van een wederkerende reünie met oud maten. Ja, met B. en H. en F. en de rest van dat soort figuren. Ja en daar drink ik eigenlijk alleen maar kopjes thee. (Shit, wat is er met mijn neus aan de hand, word ze nu langer?) Nee het is zo dat je op een leeftijd komt dat avonddiensten gewoon niet meer gaan. Ik had ooit een 'chef' die zei dat een supermarkt een wereld van jonge goden was en, hoewel ik de vijftig toen al lang was gepasseerd geloofde ik hem toen niet. Nu de zes kruisjes achter mijn naam staan zeg ik, in retrospectie, dat hij gewoon gelijk had.
Maar, toen ging het toen nog. S. en ik hadden aan een woord genoeg tijdens ons werk. Ik leidde haar zo goed mogelijk op, naar mijn maatstaven en dat was niet moeilijk, want, zoals gezegd, het was/is een slimme tante. Het was misschien ook wel een beetje een pa/dochter relatie, ik weet het niet, maar we konden het leuk vinden samen en hadden vaak veel lol en maakten grappen en lachten om dezelfde situaties.
Allengs nam haar zelfvertrouwen en professionaliteit toe en dus bouwde ik mijn rol wat af, voornamelijk wat de avonddiensten betrof. Ik ging wat eerder naar huis, liet ook wat meer administratieve dingetjes aan haar over en ze werd een steeds belangrijkere factor op de afdeling.We hadden nogal eens een wisseling van de wacht op de afdeling, qua personeel natuurlijk maar vooral qua chefs. Ik merkte en hoorde dat mijn "trainee" steeds meer de rol van de leidinggevende op zich nam, steeds meer de jongere collegae instrueerde en pushte en 'onderwees' zoals ik het haar had verteld, ooit. Maar ook dat ze de chefs, die vaak van heel ander soort afdelingen kwamen, steeds meer het werk uit handen nam en hen haar, dus ook mijn, wereld liet zien.
Ik ging uiteindelijk naar de ochtend diensten, S. bleef de avonden doen, ja, ze ging nog naar school en deed nog een opleiding en zo en we zagen elkaar minder en minder, maar het goede gevoel van goede collega's onderling, bleef. Nu is er, sinds een week of wat, weer een nieuwe 'chef'. Ook een braaf mens. Ook een aardig mens. Maar, niet naar de normen van S. (en dus van mij.) Dus heeft ze voor hem, de chef, een pittig briefje opgesteld, waarin ze hem er, heel netjes en beleefd, er op wees, hoe het wel moest gaan op HAAR afdeling.
Ik las het kattebelletje en gniffelde wat. Ja, dat was eigenlijk mijn stem, die ik las. Heerlijk, wijsheid gaat nooit verloren.
In het kader van dit verhaal wil ik vragen of jullie de kreet kennen die luidt
"Pay peanuts, get monkies", of omgekeerd: "Get monkies, pay peanuts."
Oh, je hebt hem door? Lage lonen, lage inzet of interesse van je personeel.
Ik vond en vind het nog steeds een toepasselijke zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten