Ik geef het direct toe. Elk vak, elke hobby, elke liefhebberij heeft zijn/haar eigen bewonderaars en de eventuele, maar veel te vaak, dwepers die erbij (willen) horen. Of je nu van voetbal (denk aan Sjek van Geld) houdt, of van hockey, (Denk aan Sjek van Geld) of motorrijden, (denk aan Sjek van Geld), of tuinieren, dat maakt niet uit. We spreken allemaal met plezier over onze hobby of liefhebberij. Dat daar dan jargon en dat soort zaken bij komt, ja, zo is dat nu eenmaal. In mijn (fiets) geval kan dat zijn: 'Goh man, ik trok hem op het buitenblad en ik trok ze meteen allemaal op de kant.' In de opera wereld kan je dan verlekkerd over 'libretto's' kwekken, in de voetballerij is het dan 'dat die back zijn midhalf een pass had moeten geven om zijn midvoor te kunnen bereiken', (nu is dit taal die in de wereld van de jaren vijftig werd gesproken, maar het geeft even aan wat ik bedoel) of zo en, in de hockeystad bij uitstek, mijn Amstelveen, kun je dus horen: 'Heel goed, Floris-Jan, (of Pieter Hein of Sjek van Geld) druk dat punt, joh!'. De man die een (volks) tuin van enige omvang bijhoudt zal het hebben over 'zijn opkomend zaad' en zo. (Oeps, ik denk dat ik een raar foutje maak) De motards onder ons hebben het dan weer over: 'volle petrol of even de motor uittesten', nu ja, een ieder heeft zijn ding en spreekt over zijn ding. En da's communicatie in die groepen onderling. Die hoef ik en moet ik niet (willen) begrijpen. Ik behoor niet bij de tuinmannen, niet bij de motorrijders of bij de voetbalmannen. Dus spreekt een ieder van die groep dat taaltje met zijn groepsleden of met de mensen die geïnteresseerd en ingevoerd zijn in dat gebeuren. Maar: in de kranten en dagbladen zal de verslaggever van die sport bijeenkomsten wel altijd iets gaan uitleggen over de 'spelsituatie', of wat met een punt drukken bedoeld wordt of wat 'volle bak', dan wel 'volle petrol' is.
Maar: niets is minder waar als het gaat over de 'eten' schrijverij. Daar is jargon verheven tot evangelie. Ik schreef het al eerder, ik lees de bijlages over de stand van de horeca wel eens. Man, wat een BS je daarin in aantreft. BS is geen gerecht als Bieten Speciaal hoor, het is een Amerikaans/Engelse uitdrukking die "onzin" betekent, maar dat was al bekend, neem ik aan.
In ieder geval is men het in de "eten schrijverij" het allemaal met elkaar eens. Stel, er wordt een nieuw restaurant geopend. Een tent met veel pretenties en een fraaie naam en een chef die al eerder een zaak gehad heeft. Al dan niet al te succesvol, maar dat maakt in de context van mijn Blog niet veel uit. Die 'chef', zo noem ik het dan maar even, wil natuurlijk zij nieuwe tent wel tot een succes maken, hij/zij wil in elk geval wel zoveel mogelijk in de publiciteit brengen. (dat is logisch, ja, dat vind ik ook) Hij nodigt dus, via zijn PR man, pas op hoor, kook mannen zijn erger dan Tv- of filmsterren. Ze zijn nog veel meer publiciteitsge.., dan de zogenaamde BN'ers als de Katja's, Patricia's, en de Alberts en Goor en Geer van onze Hilversumse en Aalsmeerse media..
Die recensenten komen ter plekke, worden herkend en dus tot in de puntjes verzorgd, krijgen een lekker happie, en dus niet al te groot, maar net genoeg om trek te krijgen en een goed glas wijn. Er is een oud gezegde in die wereld: 'Ze vreten je arm, maar ze zuipen je rijk.' Je las het al eerder.
Dus de mannen en vrouwen van de recensie pagina, van die laatste zijn er niet te veel, komen binnen, eten en drinken en laten zich inpalmen en schrijven een lovende recensie. Dus, het 'chique' publiek leest dat en besluit te reserveren. Dat kan: 'Over drie maanden.' Ja, er is gelukkig pas over drie maanden plaats, dus dat moet een top zaak zijn. Dus. Maar de recensent is dus al weer op zoek en op jacht naar een andere, net geopende en ook al chique zaak en geeft dat, na weer een hoop gratis eten en drinken, ook weer een voldoende en ja, weer moet 'Tout in de betere horeca etend Nederland' daar weer reserveren.
Een zijstap. Met een aantal collegae aten we, ongeveer een maal per maand in een originele 'Suri' tent. Die heette, ik geloof Don Fernado, zat in een zijstraatje van een zijstraatje van de Peperstraat, wat dan weer een zijstraat was van de Prins Hendrikkade, in 020. Geweldig goed en veel eten, niet te duur en een leuke sfeer. Ik gaf het ooit eens, in een brief, E-mail bestond nauwelijks, door aan de grote Johannes, maar die deed het af als zijnde een lokaal eethuisje. Ja, misschien, maar het was voortreffelijk eten .
En zo ontstaat de enorme stoelendans van al dan niet bekende figuren, die vooral willen worden 'gezien' in de nieuwe Hotspots van de Nederlandse steden. (Ik praat nu alleen even over het Mokumse BN'er publiek. Onder mijn vrienden zijn er die in 010 en omgeving en zo wonen, hun ervaringen zijn waarschijnlijk hetzelfde in de rubrieken van hun krant(en).
Ik las, ik zou het daar dus over hebben, een stukje over een nieuwe eettent in Mokum, in het Waldorf Astoria hotel. (Op de Herengracht, dus ja, wel een sjeune oemgebung) Het stel dat het restaurant gaat uitbaten is in de leer geweest bij Jonny en Therese Boer. Op de e's van Therese moeten allemaal verschillende kanten op wijzende streepjes nog komen, maar dat vind ik een gezoek! In ieder geval, dat jonge stel, nou ja, dikke dertigers, maar alles jonger dan vijftig is voor mij.., begrijp je.
Ze maken een geweldige kaart, hoor. Zeggen ze. Iets met mosselen en ganzenlever. Ja, ganzenlever. Al jaren verboden bij de wet, ja, zelfs bij die van Frankrijk, maar ze doen het. Gewaagd, niet waar! Dan hebben ze ook nog een stukje vis dat is "gegaard in groene theeolie, met dashi." Ja, groene thee olie. Ik heb geen idee waar ze het over hebben. Maar het zal wel goed zijn. Ze hebben het in elk geval niet over "bedjes van" of 'torentjes met" of zo. Wat is dashi? Ik moest het opzoeken en Google deed er lang over, maar het is iets van visbouillon. Uit Japan. Ja, ik weet het wel, stil maar, wij hebben hele goede visbouillons of fonds in onze supers en zo, ik kan je ze ook zo aanwijzen in de stelling van De Keten, maar ja, dit, wat zij in hun exclusieve restaurant gebruiken, is wel helemaal uit Japan, niet? (Zeggen ze, maar ze doen hun inkopen gewoon bij de Makro of de Hanes of zo) Ja, ok, ik weet het, de collega die de 'wereldstraat', zoals wij het noemen, onze top collega J, geeft het je meteen aan als je er om vraagt, want ze weet meteen waar het staat, maar ja, die dashi van hen komt natuurlijk exclusief per potje of zakje apart met een vliegtuig uit Japan. (Pinokkio) (Ja die kreeg een lange neus van het liegen.
Maar, gelukkig, ze hebben er een dessert ook nog. Ze verkopen: Gedeconstrueerde appeltaart.
Ik moest mijn PC afremmen, afkoelen en opnieuw Rebooten, heet dat zo, want er kwam stoom uit het apparaat en allerlei rare en vreemde geluiden en blauwe beelden toen ik het moeilijke woord intikte.
ARE YOU SURE THAT YOU WILL WANT TO USE THIS WORD? sprak ze, we zijn al vrienden van jaren her, mijn PC en ik, me streng toe.
Ja, toch? Ik wilde het wel weten. Want, wat is dat dan? Een gedeconstrueerde appeltaart? Hopelijk weet een van jullie, lezers, het me te vertellen. Is dat iets met een handgranaat erin? Of, (sorry fijne collegae die in allerlei nare gebieden hebben gediend, ik wil jullie verder geen nare herinneringen aan brengen), is het iets met een bermbom erin? Of is het iets dat niets met appeltaart te maken heeft? Tja, culinaire spraak, dat is altijd moeilijk.
Die Jonny, Boer is zijn achternaam, geloof ik, is wel een slimme zakenman, trouwens. Hij heeft zijn naam verbonden aan een aantal 'tafelzuren', zeg maar. Ingemaakte rondjes van rode biet met rozemarijn en tijm of mini-augurkjes met dille en kamille of zo. Die kosten dan 3,99 euro per potje van een inhoud van helemaal niks. Ik heb vroeger ook wel eens dingetjes ingeweckt. (Nee, dat wecken, dat is de goede spelling) Twee of drie liter potten met bietjes en augurkjes met tijm en rozemarijn en zo. Een pot zuur met kruiden en al dat soort gedoe, koste met toen nog geen vijftig cent, in oude guldens dan. Maar ja, ik ben geen Jonnie. Ons gezin at hetr gewoon op.
Och ja, dat recept. Nou morgen of zo dan maar?
In ieder geval is men het in de "eten schrijverij" het allemaal met elkaar eens. Stel, er wordt een nieuw restaurant geopend. Een tent met veel pretenties en een fraaie naam en een chef die al eerder een zaak gehad heeft. Al dan niet al te succesvol, maar dat maakt in de context van mijn Blog niet veel uit. Die 'chef', zo noem ik het dan maar even, wil natuurlijk zij nieuwe tent wel tot een succes maken, hij/zij wil in elk geval wel zoveel mogelijk in de publiciteit brengen. (dat is logisch, ja, dat vind ik ook) Hij nodigt dus, via zijn PR man, pas op hoor, kook mannen zijn erger dan Tv- of filmsterren. Ze zijn nog veel meer publiciteitsge.., dan de zogenaamde BN'ers als de Katja's, Patricia's, en de Alberts en Goor en Geer van onze Hilversumse en Aalsmeerse media..
Die recensenten komen ter plekke, worden herkend en dus tot in de puntjes verzorgd, krijgen een lekker happie, en dus niet al te groot, maar net genoeg om trek te krijgen en een goed glas wijn. Er is een oud gezegde in die wereld: 'Ze vreten je arm, maar ze zuipen je rijk.' Je las het al eerder.
Dus de mannen en vrouwen van de recensie pagina, van die laatste zijn er niet te veel, komen binnen, eten en drinken en laten zich inpalmen en schrijven een lovende recensie. Dus, het 'chique' publiek leest dat en besluit te reserveren. Dat kan: 'Over drie maanden.' Ja, er is gelukkig pas over drie maanden plaats, dus dat moet een top zaak zijn. Dus. Maar de recensent is dus al weer op zoek en op jacht naar een andere, net geopende en ook al chique zaak en geeft dat, na weer een hoop gratis eten en drinken, ook weer een voldoende en ja, weer moet 'Tout in de betere horeca etend Nederland' daar weer reserveren.
Een zijstap. Met een aantal collegae aten we, ongeveer een maal per maand in een originele 'Suri' tent. Die heette, ik geloof Don Fernado, zat in een zijstraatje van een zijstraatje van de Peperstraat, wat dan weer een zijstraat was van de Prins Hendrikkade, in 020. Geweldig goed en veel eten, niet te duur en een leuke sfeer. Ik gaf het ooit eens, in een brief, E-mail bestond nauwelijks, door aan de grote Johannes, maar die deed het af als zijnde een lokaal eethuisje. Ja, misschien, maar het was voortreffelijk eten .
En zo ontstaat de enorme stoelendans van al dan niet bekende figuren, die vooral willen worden 'gezien' in de nieuwe Hotspots van de Nederlandse steden. (Ik praat nu alleen even over het Mokumse BN'er publiek. Onder mijn vrienden zijn er die in 010 en omgeving en zo wonen, hun ervaringen zijn waarschijnlijk hetzelfde in de rubrieken van hun krant(en).
Ik las, ik zou het daar dus over hebben, een stukje over een nieuwe eettent in Mokum, in het Waldorf Astoria hotel. (Op de Herengracht, dus ja, wel een sjeune oemgebung) Het stel dat het restaurant gaat uitbaten is in de leer geweest bij Jonny en Therese Boer. Op de e's van Therese moeten allemaal verschillende kanten op wijzende streepjes nog komen, maar dat vind ik een gezoek! In ieder geval, dat jonge stel, nou ja, dikke dertigers, maar alles jonger dan vijftig is voor mij.., begrijp je.
Ze maken een geweldige kaart, hoor. Zeggen ze. Iets met mosselen en ganzenlever. Ja, ganzenlever. Al jaren verboden bij de wet, ja, zelfs bij die van Frankrijk, maar ze doen het. Gewaagd, niet waar! Dan hebben ze ook nog een stukje vis dat is "gegaard in groene theeolie, met dashi." Ja, groene thee olie. Ik heb geen idee waar ze het over hebben. Maar het zal wel goed zijn. Ze hebben het in elk geval niet over "bedjes van" of 'torentjes met" of zo. Wat is dashi? Ik moest het opzoeken en Google deed er lang over, maar het is iets van visbouillon. Uit Japan. Ja, ik weet het wel, stil maar, wij hebben hele goede visbouillons of fonds in onze supers en zo, ik kan je ze ook zo aanwijzen in de stelling van De Keten, maar ja, dit, wat zij in hun exclusieve restaurant gebruiken, is wel helemaal uit Japan, niet? (Zeggen ze, maar ze doen hun inkopen gewoon bij de Makro of de Hanes of zo) Ja, ok, ik weet het, de collega die de 'wereldstraat', zoals wij het noemen, onze top collega J, geeft het je meteen aan als je er om vraagt, want ze weet meteen waar het staat, maar ja, die dashi van hen komt natuurlijk exclusief per potje of zakje apart met een vliegtuig uit Japan. (Pinokkio) (Ja die kreeg een lange neus van het liegen.
Maar, gelukkig, ze hebben er een dessert ook nog. Ze verkopen: Gedeconstrueerde appeltaart.
Ik moest mijn PC afremmen, afkoelen en opnieuw Rebooten, heet dat zo, want er kwam stoom uit het apparaat en allerlei rare en vreemde geluiden en blauwe beelden toen ik het moeilijke woord intikte.
ARE YOU SURE THAT YOU WILL WANT TO USE THIS WORD? sprak ze, we zijn al vrienden van jaren her, mijn PC en ik, me streng toe.
Ja, toch? Ik wilde het wel weten. Want, wat is dat dan? Een gedeconstrueerde appeltaart? Hopelijk weet een van jullie, lezers, het me te vertellen. Is dat iets met een handgranaat erin? Of, (sorry fijne collegae die in allerlei nare gebieden hebben gediend, ik wil jullie verder geen nare herinneringen aan brengen), is het iets met een bermbom erin? Of is het iets dat niets met appeltaart te maken heeft? Tja, culinaire spraak, dat is altijd moeilijk.
Die Jonny, Boer is zijn achternaam, geloof ik, is wel een slimme zakenman, trouwens. Hij heeft zijn naam verbonden aan een aantal 'tafelzuren', zeg maar. Ingemaakte rondjes van rode biet met rozemarijn en tijm of mini-augurkjes met dille en kamille of zo. Die kosten dan 3,99 euro per potje van een inhoud van helemaal niks. Ik heb vroeger ook wel eens dingetjes ingeweckt. (Nee, dat wecken, dat is de goede spelling) Twee of drie liter potten met bietjes en augurkjes met tijm en rozemarijn en zo. Een pot zuur met kruiden en al dat soort gedoe, koste met toen nog geen vijftig cent, in oude guldens dan. Maar ja, ik ben geen Jonnie. Ons gezin at hetr gewoon op.
Och ja, dat recept. Nou morgen of zo dan maar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten